ผมชอบที่แต่ละตัวละครในเรื่องไม่ได้เป็นคนสมบูรณ์แบบ ไม่ได้มีปรัชญาล้ำลึกในการดำเนินชีวิต พวกเขาแค่คิด+ทำไปตามที่ตนเองคิดว่ามันถูก (บางครั้งก็คิดเอาเองว่าถูก, บางครั้งก็ดูเอาจากคนอื่น และบางครั้งก็กลั่นกรองเอาจากประสบการณ์ของตน)

แต่ความไม่สมบูรณ์ที่ว่า มันสะท้อนมิติความเป็นคนได้อย่างดี ผมว่าหนังเรื่องนี้ทำให้ผมเข้าใจคนที่ชอบเล่นพนันมากขึ้น, เข้าใจพ่อหรือแม่แก่ๆ ที่อยู่คนเดียว และนับวันรอให้ลูกมาเยี่ยม, เข้าใจคนที่พยายามหาเงินด้วยทางลัด ใช้เหลี่ยมหาเงินบนเส้นทางสีเทา, เข้าใจสามีภรรยาที่แยกทางกัน เข้าใจที่บางคนอาจจะอยากให้ครอบครัวกลับคืนมา และเข้าใจที่บางคนก็อยากก้าวไปข้างหน้า ลืมอดีตให้สำเร็จ ฯลฯ

มันอาจใช้เวลาไม่มากที่จะตีตราพฤติกรรมและการกระทำต่างๆ ของคนว่าอันไหนถูกหรือผิด แต่กับสำหรับการที่จะเข้าใจอะไรเหล่านี้แล้ว เราต้องให้เวลามันมากพอ และเราต้องเปิดใจตัวเองให้กว้างพอ

บางครั้งการมองอะไรเหล่านี้ให้ชัด มันก็เป็นหนทางที่จะช่วยให้เราออกจากวังวนของปัญหาชีวิต (ไม่ว่าจะปัญหาเกี่ยวกับคน, ความคิด หรือสถานการณ์) … อย่างน้อยก็ทำให้เราอยู่กับมันได้อย่างฉลาดขึ้น หรือไม่ก็ทุกข์กับมันน้อยลง

การเดินเรื่องตอนต้นเหมือนเป็นการแนะนำตัวละคร ก่อนที่ช่วงหลังหนังจะพาเรามาสู่สถานการณ์กลางพายุ ที่ได้อารมณ์เหมือนละครเวทีครับ ช่วงที่ว่านี่ถือว่าสนุกและน่าติดตาม เพราะอยากรู้ว่าแต่ละคนจะคุยอะไรกัน จะคิดอย่างไรกัน และสุดท้ายแล้ว ชีวิตของพวกเขาจะไปทางไหนกัน

รสชาติของครึ่งหลังทำให้นึกถึงหนังอย่าง Before Midnight น่ะครับ เราจะได้เห็นคนที่เคยพบเจอเรื่องราวต่างๆ ทั้งช่วงเวลาดีๆ และบาดแผลในชีวิต มาอยู่ร่วมกัน คุยกัน ทะเลาะกัน และเปิดใจกัน… การถ่ายทอดเรื่องราวช่วงที่ว่านี่ได้อารมณ์เหมือนเราไปอยู่ในห้องเล็กๆ นั่นด้วยเลย

ผู้กำกับ Hirokazu Koreeda (Still Walking, Nobody Knows และ Our Little Sister) ทำได้อีกแล้วครับ ทำให้หนังเรื่องนี้เป็นหนังชีวิตดีๆ อีกเรื่อง ที่เนื้อเรื่องจริงๆ ไม่มีอะไรใหม่นะ และแทบไม่มีอะไรเกินคาดเดาเลย แต่เขาก็ทำให้เรื่องเดิมๆ เก่าๆ มีความสดใหม่และน่าติดตามขึ้นมาได้ และที่สำคัญคือทำให้ทุกตัวละครดูมีชีวิตขึ้นมาได้

Abe เล่นได้เจ๋งเหมือนเดิม แต่คนที่ผมรักเลยคือ Kirin Kiki ผู้รับบทแม่ของเรียวตะ ท่านแสดงได้ดีจริงๆ ครับ หลายฉากทำเอาเราเกือบจะร้องไห้ตาม แต่ฉากไหนที่เธอดูมีความสุขนะ เรานึกถึงอากงอาม่าหรือพ่อแม่ของเราขึ้นมาเลย

ไม่รู้ใครเป็นบ้าง แต่ผมชอบฉากที่ท่านพยายามอ้างและบอกว่า “ไม่อยากให้หลานนอนดึก” เป็นฉากที่น่ารักและแสดงถึงอารมณ์คนแก่ได้อย่างยอดเยี่ยมมาก ยอมรับเลยครับว่าแค่ดูพี่ Abe กับ Kirin Kiki แสดงนี่ก็คุ้มค่าแก่การชมมากมายแล้ว

ผมว่าหนังเรื่องนี้ สอนวิชาชีวิตได้อย่างดีครับ มันสอนให้เราตระหนักได้ว่า ชีวิตไม่เป็นดังที่เราคาดหวังเสมอไป – บางครั้งเราวางแผนกะเกณฑ์หรือฝันใฝ๋ซะดิบดี แต่สุดท้ายมันก็อาจมีตัวแปรแทรกซ้อนมาทำให้ผิดแผนไป

… นึกถึงชื่อเรื่อง After the Storm นี้ก็สื่อทั้งเหตุการณ์ในเรื่อง และเปรียบเปรยว่าชีวิตเราย่อมเจอพายุเป็นของธรรมดา แต่จุดสำคัญมันอยู่ที่ว่าเราจะรับมือกับพายุชีวิตได้ไหม เราจะลุกขึ้นมาในเช้าวันใหม่ไหวไหม และเราจะเรียนรู้ผ่านประสบการณ์ที่เจอจาก “พายุชีวิต” ได้ไหม

เป็นหนึ่งในหนังไม่กี่เรื่องครับที่แม้จะจบลงไปแล้ว แต่ผมยังคิดถึงตัวละครต่างๆ ในเรื่องอยู่ว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ พวกเขาจะเจอกับอะไรอีก พวกเขาจะมีความสัมพันธ์อย่างไรต่อไป… หนังจบอารมณ์ไม่จบครับ

แต่มาคิดอีกแง่ หนังเรื่องนี้จริงๆ ก็ไม่ใช่แค่หนังเรื่องหนึ่ง… แต่มันคือละครชีวิตฉากหนึ่งที่บางครั้งมันก็ชี้ชวนให้นึกถึงบางเสี้ยวมุมของชีวิตเราได้
คะแนนความชอบ 8/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน