La La Land คือหนังเพลงสไตล์เก่าแบบที่ไม่ได้เห็นมานาน มันทำให้นึกถึงหนังเพลงคลาสสิกเก่าๆ ยุค 30 – 50 ทำให้เราอยากขยับขาเต้น ทำให้เราอยากวาดมือวาดเท้าไปตามเพลง และแม้จะดูหนังจบไปแล้ว แต่เราก็ยังมีความสุขที่จะฮัมเพลงตามทำนองที่ได้ยินในหนัง

ผมชอบที่สีสันในหนังโดดเด่น แต่ไม่จัดจ้าน เรียกว่าสีสวยมากพอที่จะทำให้หนังงดงาม แต่ไม่จัดเกินจนดึงความสนใจผู้ชมไปจากดารา เนื้อเรื่อง และบทเพลง (ยกเว้นบางฉากที่เล่นสีจัดอย่างมีนัย เช่น ฉากหนึ่งที่เซบาสเตียน ต้องเล่นดนตรีในแบบที่ไม่ใช่เขาเลยแม้แต่น้อย ฉากนั้นสีจัดจนล้น สะท้อนอารมณ์ตัวละครได้อย่างน่าสนใจ)

ผมชอบที่หนังคารวะกิมมิกเก่าๆ ของหนังเพลง โดยเฉพาะ “ฉาก” ที่ตามปกติหนังเพลงสมัยก่อนยามพระ-นางเต้นรำ ฉากหลังหลายๆ ฉากจะเป็น “ภาพวาด” บางทีก็เป็นภูเขา บางทีก็เป็นเมือง บางทีก็เป็นเมฆ บางทีก็เป็นทะเล ส่วนหนึ่งเพราะเรื่องงบ และส่วนหนึ่งก็เป็นการคารวะละครบอร์ดเวย์อีกต่อหนึ่ง

ฉากที่เซบาสเตียนและมีอาเต้นกันโดยมีเมืองด้านล่างและท้องฟ้าเป็นฉาก ฉากที่ว่าคือฉากจริง แต่การถ่ายทำสามารถถ่ายทอดมันราวกับเป็นฉากภาพวาดที่ไร้การเคลื่อนไหว ปล่อยให้ความเด่นจับอยู่ที่การเต้นของคู่พระ-นาง และฉากเต้นฉากร้องส่วนใหญ่ก็จะเป็นในโทนนั้น นั่นคือเน้นพลังนักแสดงและบทเพลงดึงคนดูแบบเต็มๆ ส่วนสิ่งอื่นๆ ถือเป็นส่วนเสริมที่ “ดูดี” แต่จะไม่ “ดูเด่น”

เหล่านี้ที่ปรากฏใน La La Land คือเสน่ห์ของหนังเพลงรุ่นเก่าที่กรุ่นกลิ่นละมุน

ช่วงต้นหนังสร้างอารมณ์เหงาได้ดีเหลือ น้ำตาผมคลอร่ำๆ จะไหลอยู่ตอนมีอาเดินเข้ามาในคลับ ขณะที่เซบาสเตียนเล่นเพลงที่ทำให้เขาถูกไล่ออก ฉากนี้กลายเป็นจุดพีคทางอารมณ์ที่สำคัญ (ใครดูแล้วย่อมเข้าใจความหมายของฉากที่ว่า)

ครั้นพอทั้งสองได้เข้าคู่กัน ความสดใสก็ไหลมาเทมา ยอมรับเลยครับว่า Gosling กับ Stone มีเคมีที่เข้ากันมาก พวกเขาดูเป็นคู่ที่น่ารัก ดูเป็นคู่ที่เติมเต็มให้แก่กัน และลีลาการเต้นก็น่าจดจำ เชื่อแล้วครับว่าพวกเขาซุ่มฝึกซ้อมกันมาหลายเดือน เพราะท่าทางได้ อารมณ์ได้ ความพริ้วได้ ผลก็คือได้ใจผู้ชมไป

พอถึงโซนดราม่า พวกเขาก็รับส่งอารมณ์กันได้อย่างเยี่ยม พูดได้เต็มปากครับว่าพวกเขาครองหนังทั้งเรื่องได้อยู่หมัด และผมรักฉากจบมาก มันเป็นความ Real ที่เจืออารมณ์ Fantasy เป็นฉากจบที่ผมคิดไว้ตั้งแต่ก่อนดูว่าหากจบแบบนี้ล่ะก็ หนังจะเป็นอะไรที่ Perfect มาก… แล้วมันก็ Perfect จนได้

ลีลาการเล่าเรื่องของผู้กำกับ Damien Chazelle ทำได้ถึงในทุกด้านครับครับ โดยเฉพาะการโชว์ฉากเต้นแบบ Long Take แต่ละซีนโชว์ความเทพและความตั้งใจของคนทำ เพราะไม่ใช่ของง่ายเลยที่จะยิงยาวให้ดารานักเต้นบนจอวาดลวดลายกันยาวๆ โดยไม่ตัดแบบนี้

นอกจากนี้ Chazelle ยังรู้จังหวะในการเล่า ฉากไหนยาวแล้วได้ดีพี่เขาก็ยิงยาว แต่ฉากไหนไม่ต้องยาว พี่เขาก็เล่าสั้นๆ แค่ฉากเดียวรู้หมดเลยว่าอะไรเป็นอะไร (อย่างตอนท้ายจะมีฉากที่หนังเล่าว่ามีอากับเซบาสเตียนมีชีวิตเป็นยังไงน่ะครับ ใช้แค่ฉากเดียวก็บอกได้ครบหมด)

หนังมีครบรสทั้งโรแมนติก, ดราม่า, บทเพลงดีๆ, ฉากเต้นที่เล่นใหญ่แบบกำลังดี คือ “ดูแกรนด์” แต่ไม่ “ดูเกิน” ตามด้วยอารมณ์ขันที่มาแบบธรรมชาติ (โดยเฉพาะฉากสะดุ้งของ Gosling ที่ฮาได้ทุกรอบ)

และที่ลืมไม่ได้คือฉากตอนท้ายที่คารวะหนังเพลงรุ่นเก่าตั้งแต่ The Broadway Melody เรื่อยมาจนถึง Singin in the Rain และ An American In Paris ได้อย่างสวยงาม ดูแล้วอิ่มเอมแท้น้อเลยครับ

ผมเชื่อแล้วว่าเขาทำหนังเรื่องนี้ด้วยใจรัก จุดนี้ไม่รู้จะหาหลักฐานอะไรมายืนยัน แต่มันรู้สึกได้ครับ และการที่คนรักหนังเพลงอย่างผม ลงเอยด้วยความรู้สึกรักหนังเรื่องนี้แบบสุดหัวใจ ก็น่าจะบ่งบอกอะไรได้บ้าง
คะแนนความชอบ 10/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน