https://www.youtube.com/watch?v=JxcXcgl0QuU

บทความนี้มีสปอยล์แน่นอนครับ เหมาะสำหรับคนที่ดูหนังมาแล้วเท่านั้น (หรือหากอยากอ่านก่อนชมเพื่อเพิ่มอรรถรสก็ได้เช่นกันครับ แต่ต้องไม่กลัวสปอยล์นะครับ)

ผู้กำกับ James Mangold ทำได้สำเร็จครับ เขาคุมหนังภาคนี้ให้ออกมาได้เข้มสมความตั้งใจ ดูแล้วก็รู้สึกว่ามันใช่อย่างมาก แต่ผมก็มั่นใจครับว่าไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะชอบหนังเรื่องนี้ เพราะแอ็กชันมันไม่กระหน่ำ (แต่ถ้าว่าตามจริง แม้แอ็กชันจะไม่เยอะ แต่ก็ทำออกมาได้สะใจและมันส์อยู่ครับ) หรือโทนเรื่องมันไม่ได้ให้อารมณ์แฟนตาซีอะไรมากมาย

แต่ยังไงก็อยากให้ลองไปดูกันครับ อย่างน้อยก็ไปโบกมืออำลา Jackman และ Stewart ในฐานะ X-men (ว่ากันว่าทั้งสองน้ำตาซึมเลยตอนดูหนังเรื่องนี้แบบเต็มๆ ด้วยกัน) เพราะถ้าไม่ชอบก็แค่ไม่ชอบ แต่ถ้าชอบล่ะก็ มีสิทธิ์มากๆ ครับที่นี่จะกลายเป็นหนังฮีโร่ในดวงใจของใครหลายๆ คน

จุดที่ผมชอบมากๆ ต้องยกให้การที่หนังประกาศตัวเอกเทศจากหนังสือการ์ตูนแบบสิ้นเชิงครับ คือโลกในเรื่องเนี่ยมันมีหนังสือการ์ตูน X-Men วางขาย ประมาณว่าเรื่องของเหล่ามนุษย์กลายพันธุ์กลายเป็นเรื่องเล่าที่คนเอามาแต่งต่อกันตามจินตนาการ แต่หนังบอกเราว่า สิ่งที่เห็นในคอมมิคน่ะคือจินตนาการที่มันอาจมีความหวังเป็นแกนหลัก แต่กับโลกจริง (ซึ่งผมมองว่าหมายถึงทั้งโลกในหนังและโลกของเรานี้) มันไม่ใช่แบบนั้น

ไม่จำเป็นหรอกที่คนดีจะต้องได้ดี ไม่จำเป็นหรอกที่ฮีโร่ต้องชนะผู้ร้าย ไม่จำเป็นหรอกว่าคนทุกคนจะมีเจตนาที่ดีต่อกัน และไม่จำเป็นหรอกที่อะไรต่อมิอะไรที่คนจินตนาการขึ้นน่ะมันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ทั้งหมด

พอตัวหนังเข้มในเชิงดราม่าแล้วบวกกด้วยการบอกใส่หน้าคนดูว่า “นี่ไม่ใช่หนังที่ดัดแปลงจากการ์ตูนแล้วนะ แต่มันคือโลกจริงๆ” ความ Deep มันเลยลึกขึ้น เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าโลกจริงที่เราสัมผัสกันอยู่ทุกวันนี้ มันก็มีเรื่องทุเรศ น่าเกลียด ไร้ความเป็นธรรม และคนดีแพ้คนชั่วเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ

หนังมันเลย Deep จนทำให้ความรู้สึก Down และต่อด้วยความรู้สึก “โดน” เพราะมันไม่ใช่หนังแฟนตาซีโลกสวยที่มีฮีโร่มาร่วมกันพิทักษ์ธรรม แต่มันคือโลกที่ผลประโยชน์คือตัวผลักดันการกระทำของคน มันคือโลกที่อำนาจเงินตรามีอิทธิพลและส่งผลต่อทุกชีวิต

และมันคือโลกที่มีคนเพียงหยิบมือเท่านั้น ที่พยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อคนอื่นแบบยอมตายถวายชีวิต ในขณะที่คนทั่วไปก็คือคนสีเทาที่มีดี-ไม่ดีผสมปนเปกันไป บางนาทีอาจดี บางนาทีอาจเห็นแก่ตัว หรือบางนาทีอาจกลางๆ แล้วแต่โอกาสที่ผ่านเข้ามา

แต่ถ้าถามว่าหนังชี้ชวนให้เราหมดหวังโดยสิ้นเชิงไหม? คำตอบก็คือ “ไม่” ครับ และนั่นก็นำมาสู่จุด “โดน” อีกจุดหนึ่งของผม

จริงที่โลกมันไม่สวย จริงที่เรื่องในหนังสือการ์ตูนมันคือจินตนาการที่บางครั้งมันก็ไม่เป็นจริง แต่มันก็ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องยอมรับชะตากรรมก้มหน้ายอมแพ้ เราเลือกได้ว่าจะเดินหน้าทำให้ “บางสิ่ง” มันเป็นจริงขึ้นมาด้วยมือตนเองหรือไม่

อย่าง “อีเดน” ในเรื่อง เอาเข้าจริงแล้วมันไม่มีครับ แต่ในที่สุดเด็กๆ กลุ่มหนึ่งก็ทำให้มันมีขึ้นมา และโลแกนกับชาร์ลส์ก็ใช้ชีวิตเฮือกสุดท้าย เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้ “อีเดน” มีความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น

ยอมรับนะว่าโทนจริงจังของหนังมันทำให้เราสิ้นหวังอยู่บ้าง แต่เมื่อดูจนจบแล้วมันก็ยังมอบพลังความหวังส่งต่อให้กับเราได้อยู่ดีครับ เพียงแต่พลังอันนี้คือพลังในตัวเรา เพราะเรานั่นเองคือผู้กำหนด เรานั้นเองคือเจ้าของพลังชีวิตตน

… เราจะเดินหน้าทำตามสิ่งที่มุ่งหวังฝันใฝ่ หรือจะปล่อยให้ตัวเองเน่าตายไปกับ คุก, ปราการ หรือคอกที่คนบางกลุ่มที่มีอำนาจจองจำเราเอาไว้? เรานั่นเองคือคนเลือก… เรามีพลังในการเลือกว่า “จะทำหรือไม่ทำ”

ปฏิเสธไม่ได้ครับว่า ไม่ใช่ทุกจินตนาการและความหวังของคนที่มันจะสัมฤทธิผลขึ้นมาได้ แต่ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้ ไม่พยายามก็ไม่เห็น… ชาติหน้ามีไหมไม่รู้หรอก รู้แต่เรามีชาตินี้ ชีวิตนี้ ดังนั้นถ้าอยากเดินตามฝันไปให้ถึง “อีเดน” มันก็ต้องลอง!

นี่แหละ บทเรียนชีวิตบทสุดท้ายที่โลแกนทิ้งไว้ ถ้าเป็นในหนัง เขาก็ทิ้งไว้ให้กับลูกสาวตัวน้อย ส่วนถ้าเป็นชีวิตจริง เขาก็ทิ้งทวนประเด็นนี้ไว้ให้กับคนดูอย่างเรา
(ยังไม่หมดครับ พรุ่งนี้มาต่อตอนจบ)
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน