ผมชอบธีมของหนังครับ โดยหลักแล้วมันคือการเล่าช่วงหนึ่งของชีวิตคนที่ต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลง ต้องก้าวออกจาก Comfort Zone ของตนเองไปเจอกับอะไรใหม่ๆ ก็เลยต้องมีการปรับตัวและทำความเข้าใจสิ่งใหม่ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

+ อย่างเบลล่าก็ต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลง อันเนื่องมาจากชาย 3 คนที่เข้ามาข้องแวะในชีวิตเธอ จากเดิมที่เธอเป็นคนมีกรอบชีวิต มีระเบียบและระบบชัดเจนว่าจะทำอะไรบ้าง สุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

นอกจากนี้ยังมีเหตุให้เธอต้องจัดสวนของตน หลังจากที่พยายามหลีกหนีไม่แตะต้องต้นไม้มาโดยตลอด โดยเหตุผลที่เธอไม่ชอบต้นไม่ก็เพราะ เธอรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ และยังไร้ระเบียบอีกด้วย (เพราะต้นไม่นึกจะงอกก็งอก นึกจะแตกกิ่งแตกใบไปทางไหนก็ไป เราไม่สามารถกำหนดอะไรได้)

+ ต่อด้วยเวอร์นอน พ่อบ้านที่ทำงานให้อัลฟี่มานาน แต่พอถึงจุดหนึ่งเขาก็ออกจากงานเก่า แล้วเลือกจะทำงานให้เบลล่าแทน ซึ่งเขาเองก็รู้สึกเคว้งๆ บ้างล่ะครับกับการตัดสินใจนี้ แต่พอเลือกแล้วก็ต้องเดินหน้า

แล้วก็น่าขันดีที่เวอร์นอนทำได้ทุกอย่าง ทำอาหารก็อร่อย ทำงานบ้านช่วยเบลล่าได้ทุกอย่าง แต่กลับเป็นคนแพ้เกสร เลยทำให้ไม่สามารถช่วยเบลล่าจัดสวนได้

+ ส่วนอัลฟี่ก็เคว้งเหมือนกัน เพราะต้องขาดพ่อครัวที่ทำอาหารได้อร่อยสุดๆ ของเวอร์นอนไป จนชีวิตเขาหลุดจากรอบปกติ และต้องหันมาคุยดีๆ กับเบลล่า ด้วยความหวังว่านั่นจะทำให้เวอร์นอนยอมกลับมาทำอาหารให้กับเขาอีก

+ บิลลี่ ก็เป็นชายหนุ่มไร้ระเบียบ ที่ต้องเข้าไปหาหนังสืออ่านในห้องสมุด ซึ่งปกติเขาจะเป็นคนยังไงก็ได้ กินที่ไหนก็ได้ พูดยังไงก็ได้ แต่พอเข้าห้องสมุดปุ๊บเขาต้องเงียบ ต้องแอบกินอาหาร ฯลฯ แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ Comfort Zone ของเขาเลยแม้แต่น้อย

มันเป็นความสัมพันธ์ที่น่าสนใจดีครับ แต่ละตัวละครต้องออกจาก Comfort Zone มาข้องเกี่ยวและปรับตัวต่อกัน ซึ่งในแง่หนึ่งมันก็สอนเราเรื่องความสัมพันธ์ได้ดีครับ เพราะยามเราต้องเจอเพื่อนใหม่ ต้องไปยังสถานที่ใหม่ๆ หรือต้องริเริ่มทำสิ่งใหม่นั้น มันอาจจะถือเป็นเรื่องยากอยู่ไม่น้อยในการเริ่มต้นที่ก้าวแรก

เราก็ต้องใช้ความพยายามและความกล้าผสมกันครับ อีกทั้งต้องยอมเปิดใจเพราะอะไรๆ ที่เราจะต้องพบเจอ มันอาจไม่ได้อย่างใจเราเสมอไป ขอเพียงเราเข้าใจสิ่งเหล่านี้แล้วล่ะก็ การจะเริ่มต้นใหม่มันก็จะไม่ยากเกินความพยายามของเรา

และที่ผมชอบสุดคือ ผมชอบสัญญะต่างๆ ที่หนังแทรกไว้อย่างมากมายครับ อย่างการแต่งบ้านของเบลล่าในตอนแรกนั้น มันสื่อนัยความเป็น “คนมีกรอบ” ของเธอได้อย่างดี อย่างอาหารเช้าก็ต้องรอให้ถึงเวลาก่อนแล้วค่อยกิน นาฬิกาที่ตั้งไว้ก็ขนาดใหญ่มาก ตัวเลขบักเอ้ก ซึ่งเน้นย้ำถึงการให้ความสำคัญต่อ “กรอบ” ต่างๆ ในชีวิตเธอ

กระทั่งของประกอบฉากในชีวิตของเบลล่าเองก็เต็มไปด้วยเหลี่ยมและกอรบคับ อย่างวอฟเฟิลที่เธอกินก็เป็นตารางสี่เหลี่ยม ซึ่งเธอเองตอนกินก็ยังตัดมันตามเส้น, ประตูบ้านเป็นตารางสี่เหลี่ยม ขนาดช่องรูประตูที่ปกติจะเป็นกลมๆ แต่ของเธอกลับเป็นสามเหลี่ยม หรือกระทั่งผ้าห่มที่ใช้นอน ก็ยังเน้นลวดหลายเป็นตารางสี่เหลี่ยมแบบชัดเจน

หรืออย่างกระดานที่เจ้านายบรรณารักษ์ของเบลล่าใช้ในการเขียนบอกกฎกติกาชูให้บิลลี่รู้ ก็เป็นสี่เหลี่ยมอีกเหมือนกัน อีกทั้งการจัดวางของในบ้านเบลล่าอย่างแท่นวางแปรงสีฟัน หรือการแขวนเสื้อในตู้ หากดูๆ ไปแล้วจะดูคล้าย “ซี่กรง” ที่ล้อมรอบตัวเธออยู่ตลอดเวลา

นอกจากนี้ เรื่องการที่เบลล่าไม่ชอบต้นไม้ก็อย่างที่บอกไปครับ ต้นไม้ไม่ได้มีระเบียบแบบแผนตามนิยามของคนเรา กรอบของมันก็ไม่เหมือนกับกรอบของเรา (หรือมันอาจไม่มีกรอบด้วยซ้ำ) จึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าทำไมเบลล่าถึงไม่ชอบต้นไม้สักเท่าไรนัก

แต่พอทุกอย่างเปลี่ยนไป เราก็จะเริ่มเห็น “วงกลม” เข้ามาในชีวิตของเธอมากขึ้น เช่น อาหารจานแรกที่เวอร์นอนทำก็คือขนมปังก้อน “กลมๆ”, ตอนที่เบลล่าเริ่มสวีทกับบิลลี่ในห้องสมุด ก็มีฉากที่เจ้านายของเบลล่ามองภาพพวกเขาผ่านรูคุกกี้ “กลมๆ” หรืออย่างช่องส่งอาหารที่เวอร์นอนส่งให้อัลฟี่ แม้มันจะเป็นสี่เหลี่ยม แต่ถ้าสังเกตตรงมุมดีๆ จะพบว่าขอบมุมมันมีความโค้ง ไม่ได้เป็นสี่เหลี่ยมแข็งๆ แต่อย่างใด

ยอมรับว่าองค์ประกอบเหล่านี้คือสิ่งที่ชูรสให้กับหนังได้เป็นอย่างดีครับ และมันทำให้ผมสนุกกับหนังมากขึ้นด้วย สนุกกับเรื่องราว สนุกกับการสังเกตสัญญะต่างๆ (ส่วนหนึ่งคงเพราะผมชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ก็เลยสนุกไปกันใหญ่) ซึ่งก็ทำให้ผมคงต้องจับตาผู้กำกับ Simon Aboud แบบยาวๆ แล้วล่ะครับ

ถือเป็นหนังอีกเรื่องที่ดูสบายครับ ดูจบแล้วมีความสุข มันอาจไม่ได้ดีเลิศหรือยอดเยี่ยม แต่ก็ถือเป็นหนังน่าดูที่ผมอยากแนะนำให้คอหนังที่ตระหนักว่าชอบหนังแนวนี้ได้ลองดูกันครับ เชื่อว่าท่านน่าจะได้รับความรู้สึกดีๆ จากหนังเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย
คะแนนความชอบ 7.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน