หนังเรื่องนี้ผมเทใจให้การแสดงของ Natalie Portman แบบเต็มๆ ครับ คือเธอเอาทั้งเรื่องอยู่จริงๆ พลังมาเต็มตั้งแต่ต้นจนจบ (อาจจะมีช่วงที่ผ่อนบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่มากครับ) เรียกได้ว่าโดยรวมแล้วความดีงามของหนังคือ Portman จริงๆ ครับ เธอได้ใจผมไปเลย

Jackie จับเอาเรื่องราวของ แจ็คเคอลีน เคนเนดี้ ภรรยาของประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี้ที่ต้องเป็นหม้ายหลังจากสามีโดนลั่นกระสุนลอบสังหารที่ดัลลัส ซึ่งเธอก็ต้องรับมือกับความสูญเสียและความเปลี่ยนแปลงมากมายที่เกิดขึ้นเพียงลำพัง แน่นอนว่ามันคือช่วงเวลาที่แสนสาหัสที่สุดสำหรับเธอ

ผมชอบหนังเรื่องนี้มากกว่าที่คิดครับ จุดแรกเลยก็อย่างที่บอกว่าชอบ Portman มาก เธอแสดงได้น่าจดจำจริงๆ คือผมไม่รู้นะว่าเธอเล่นได้เหมือนแจ็คกี้ตัวจริงแค่ไหนเพราะผมก็ไม่ค่อยได้เห็นอิริยาบถจริงๆ ของแจ็คกี้สักเท่าไร แต่เธอถ่ายทอดบทผู้หญิงแกร่งที่สูญเสียสามีและยังต้องรับมือกับกระแสการเมืองสารพัดได้อย่างน่าปรบมือ

เธอดูเป็นผู้หญิงแกร่ง ไว้ตัว มีจุดยืนชัดเจน แต่ก็มีความอ่อนไหวอยู่ภายใน ทำให้บางครั้งแม้เธอจะตัดสินใจอะไรสักอย่างไปอย่างหนักแน่นแล้ว แต่เธอก็อาจเปลี่ยนการตัดสินใจนั้นได้เสมอ – แต่ตอนตัดสินใจหลังเปลี่ยนใจ ท่าทางของเธอก็ยังหนักแน่น ณ ขณะที่ตัดสินใจอยู่ดีครับ

Portman ดึงดูดความสนใจผมได้เรื่อยๆ มันทำให้อยากรู้น่ะครับว่าเธอจะทำอะไรต่อไป หรือจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับเธอ หนังเล่าเหตุการณ์สลับลำดับในบางจังหวะ แต่พอถึงตอนจบหนังก็สรุปได้เคลียร์ดีครับ ซึ่งในแง่การเล่าเรื่อง ผมถือว่าเล่าได้ดีเหมือนกัน

หนังกำกับโดย Pablo Larraín คนทำหนังชาวชิลี การเล่าเรื่องของเขาอาจไม่หวือหวา แต่ได้อารมณ์ครับ ยอมรับเลยว่าระหว่างดูมันให้ความรู้สึกเหมือนเรากำลังฝันไป เหมือนเรากำลังท่องไปตามรอยแห่งความทรงจำของใครบางคน มันอาจดูจริงบ้างหรือเหนือจริงบ้าง แต่มันก็ทำให้เราซึมลึกถึงอารมณ์ของตัวละครได้อย่างดี

ยอมรับว่าผมอินนะ ตอนแรกที่ดูก็ยังไม่เท่าไรครับ แต่พอถึงซีนหลังๆ นี่มันเหมือนใจเราบอบช้ำไปพร้อมๆ กับแจ็คกี้ บางซีนทำเอาเราน้ำตาซึมเลยก็มี คือมัน Touch ความรู้สึกเราได้ และถ้าเราทำได้ล่ะก็ เราก็คงจะแวะเข้าไปปลอบแจ็คกี้ในจอด้วย… มันเห็นใจเธอจริงๆ

และดนตรีของ Mica Levi คืออีกหนึ่งพลังสำคัญครับ เธอเคยฝากผลงานไว้ในหนัง Under the Skin ที่แม้หนังจะชวนมึน แต่ก็มีดนตรีของเธอนี่แหละที่ทำให้มันยังพอน่าสนใจอยู่ ในขณะที่เรื่องนี้ ดนตรีของ Levi บรรเลงได้อย่างพอเหมาะ เข้ากับอารมณ์ “ฝัน” และ “สับสน” ของหนังได้อย่างดี

ดนตรีมันสื่ออารมณ์ Blank ได้ถึงขีดมากๆ ครับ พอฟังไปเรื่อยๆ แล้วมันเหมือนเราสูญเสียกับแจ็คกี้ด้วย เหมือนเรากำลังงงว่าจะไปทางไหนดี อันนี้ใครเคยเจอเรื่องเครียดหนักๆ แล้วรู้สึกไปไม่เป็น ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ก็น่าจะนึกอารมณ์ที่ผมบอกอยู่นี่ได้ครับ มันตื้อๆ มันอื้ออึง มันอึ้งกึ่ม ขนาดนั้นเลยจริงๆ (พูดถึงดนตรีของ Levi แล้ว สไตล์ของเธอมาแนว Ennio Morricone ครับ เพียงแต่จะไม่เล่นใหญ่หรือใส่เครื่องดนตรีเต็มวงเท่าเท่านั้นเอง)

แล้วเมื่อดนตรี มาเจอกับการแสดงดีๆ และการเดินเรื่องแบบนี้ อารมณ์มันยิ่งได้ จนบอกได้ว่านี่เป็นหนึ่งในหนังที่สื่ออารมณ์ “คนสูญเสีย สับสน และ Blank” ได้อย่างดีมากๆ เรื่องหนึ่งเลยครับ แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น หากว่ากันในแง่ของบทแล้ว ก็อาจยังไม่แน่นมากมาย แต่ผมก็พอเข้าใจนะ เหมือนหนังจะไม่เน้นบทหรือเรื่องราว แต่เน้นอารมณ์เป็นหลักมากกว่า

และที่ผมชอบสุดๆ อีกอย่างคือหนังสอดแทรกแง่คิดชีวิตไว้เยอะครับ ไม่ว่าจะเรื่องการรับมือกับความสูญเสีย, เรื่องการเมือง, เรื่องความรู้สึก, การเป็นแม่, การยืนให้มั่นในจุดที่ยืนของเขา, การตั้งคำถามต่อสรรพสิ่งไม่ว่าจะเรื่องความตาย การมีชีวิตอยู่ หรือกระทั่งคำถามต่อพระเจ้า

ประโยคที่ผมชอบสุดหนีไม้พ้นตอนท่านบาทหลวง (John Hurt) กล่าวว่า “มีบางครั้งที่เราถามหาความหมายของชีวิต แล้วก็พบความจริงว่าชีวิตไม่มีคำตอบให้ เมื่อรู้ความจริงที่เลวร้าย คำตอบที่แสนโหดร้าย… และหากเราไม่ยอมรับมัน เราก็คงต้องฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็เลิกค้นหาคำตอบซะ

พ่อได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่กระนั้นทุกคืนเมื่อขึ้นเตียงนอนแล้วดับแสงไฟ พ่อยังจ้องมองความมืด… สงสัยว่า ชีวิตมีเพียงเท่านี้หรือ?”

แจ็คกี้ถามว่า “คุณพ่อเคยสงสัยหรือคะ?”

“ทุกคนบนโลกสงสัยทั้งนั้น” บาทหลวงตอบ “แต่พอตอนเช้าทุกคนจะลุกไปชงกาแฟ มันเป็นกิจวัตร ลูกก็ทำเมื่อเช้าและจะทำอีกพรุ่งนี้ แต่พระเป็นเจ้า ด้วยพระปัญญาที่ไม่สิ้นสุด ท่านทรงจัดการ ให้เพียงพอสำหรับเรา…”

สำหรับผม นี่ถือเป็นบทสนทนาที่ผมชอบที่สุดบทหนึ่งในโลกภาพยนตร์

ปล. ผมไม่ใช่คริสตศาสนิกชน… อันที่จริงผมอาจถือได้ว่าเป็นคนไร้ศาสนาคนหนึ่ง แต่ผมก็ชอบที่จะทำความเข้าใจในทุกศาสนา เพราะนัยแห่งปัญญาและความหมายแห่งชีวิต มีให้เราศึกษาเสมอ จากทุกศาสนาของโลก
คะแนนความชอบ 7.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน