ผมไม่มีโอกาสดู Interstellar ในโรง เพิ่งได้ดูวันนี้ครับ ดูจบหนึ่งรอบ ก่อนจะเปิดดูซ้ำอีกหนึ่งรอบเมื่อเวลาผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมง

หากพูดในฐานะผลงานของ Christopher Nolan นี่ไม่ใช่งานชิ้นที่ผมโปรดที่สุด ผมยังโปรด The Dark Knight และ Inception มากกว่าอยู่ครับ

และผมเชื่อว่าหลายคนอาจเฉยกับหนังเรื่องนี้ เพราะมันไม่ค่อยตื่นเต้นเร้าใจ การเดินเรื่องก็เป็นแบบกินลมชมดาว ก้าวไปเรื่อยๆ เล่าแบบนิ่มๆ อารมณ์ประมาณเรานั่งดูอาจารย์สอนเลคเชอร์วิชาวิทยาศาสตร์ผสมปรัชญาเป็นเวลา 3 ชั่วโมงโดยประมาณ… ดังนั้นหากใครมุ่งหวังดูหนังตะลุยอวกาศสาดเลเซอร์ ก็คิดใหม่ได้ครับ

แต่สำหรับผมแล้ว ผมชอบครับ

ตามปกติหนังว่าด้วยโลกอนาคตมักมีฉากหลังทันสมัย มีเทคโนโลยีฉูดฉาด มีรถเหาะ มีภาพโฮโลแกรม ฯลฯ

แต่ Interstellar นำเสนอโลกอนาคต ในแบบที่ผู้คนมองว่าวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ดูเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ จะสำรวจอวกาศไปทำไม จะพัฒนาวิทยาการไปทำไม จะค้นคิดทฤษฎีใหม่ไปทำไม

… ก็คนบนโลกไม่มีอะไรจะกินแล้วนี่

ทว่าไปๆ มาๆ วิทยาศาสตร์ก็ยังเป็นสิ่งจำเป็น และกลายเป็นทางออกสำหรับชีวิตบนโลกอยู่ดี

แล้วจริงๆ อะไรสำคัญมากกว่ากัน วิทยาศาสตร์หรือทรัพย์ในดิน?

พอลองมานึกดู ผมว่ามันสะท้อนความจริงของมนุษย์อย่างหนึ่ง ว่ามนุษย์เราจะเห่อแต่ละขั้วเป็นพักๆ ไป แล้วแต่สภาวะตอนนั้นมันส่งเสริมให้เราเห่ออะไร

ยุคหนึ่งเราเห่อวิทยาศาสตร์ เราตื่นเต้นและจดจ่อมันมากมาย และการที่เราใส่ใจวิทยาศาสตร์มากเกินจนละเลยด้านอื่นๆ มันเลยทำให้สมดุลย์เสียหาย เพราะเราผลาญทรัพยากรธรรมชาติ เราละเลยมนุษย์ด้วยกัน

เหมือนที่ดร.มัลคอล์มพูดวิพากษ์การเพาะไดโนเสาร์ใน Jurassic Park ว่า “พวกคุณมัวแต่ตื่นเต้นว่าตัวเองจะทำได้ไหม แต่ดันไม่คิดให้ดีว่าจริงๆ แล้วมันควรทำไหม?”

โลกเราเป็นแบบนั้นพักหนึ่ง แล้วยังเห่ออุตสาหกรรม เห่อการค้า ฯลฯ จนพอโลกเริ่มเสื่อม ทรัพยากรเริ่มถอย อาหารเริ่มจำกัด เราก็เริ่มหันมาสนใจธรรมชาติ เริ่มหาทางปกป้องมัน ด้านการเกษตรก็เริ่มปฏิวัติเขียว ด้านธุรกิจก็เริ่มหันมาทำเพื่อสังคมมากขึ้น จนระยะหลังๆ อะไรเหล่านั้นก็รวมกันเข้ากลายเป็น “ธุรกิจสีเขียว”

ขณะเดียวกันมนุษย์ก็เริ่มมองวิทยาศาสตร์ว่าเป็นตัวแสบ เป็นตัวแทนของความทะเยอทะยาน เป็นสัญลักษณ์แห่งความอวดดีของมนุษย์ หรือกระทั่งมองว่ามันช่างเป็นการกระทำที่ไร้เดียงสา ที่กล้าพยายามควบคุมธรรมชาติ

มนุษย์สุดโต่งใช้ได้เลยนะครับ ยุคใดเห่ออะไรมากๆ เราก็ไปจนสุดทาง เราจะสรรหาเหตุผลมาสนับสนุนสิ่งที่กระแสพัดพาไป และสรรหาข้อเท็จจริงอีกสารพัดมาลดทอนความน่าเชื่อถือของกระแสอื่นๆ

ดังนั้นมันคงไม่แปลกครับถ้าอนาคตจะมีเรื่อง “โครงการอพอลโล่ลวงโลก” บรรจุลงในแบบเรียนจริงๆ

แต่ความจริงคืออะไร? ความจริงคือทุกอย่างน่ะมันก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันครับ ความรู้ที่มนุษย์ขุดค้นจนเจอน่ะ ไม่ว่าจะวิทยาศาสตร์, เศรษฐศาสตร์, เกษตรศาสตร์, จิตศาสตร์, สังคมศาสตร์, แพทย์ศาสตร์, รัฐศาสตร์, นิติศาสตร์, ประวัติศาสตร์, ศาสนศาสตร์ ฯลฯ มันคือองค์ความรู้ที่เราควรนำมาประกอบกันเพื่อสร้างสรรค์, เพื่อป้องกัน, เพื่อพัฒนา, เพื่อเรียนรู้ และเพื่อทำให้มนุษย์เติบโตอย่างเข้าใจว่าเราจะอยู่กันต่อไปอย่างไร

ไม่จำเป็นต้องสุดโต่งหรอกครับ ไม่จำเป็นต้องบอกว่าเกษตรกรรมเชยหรือวิทยาศาสตร์ชั่ว เราเพียงเรียนรู้มันประกอบไปด้วยกัน ให้มันเสริมกัน ให้มันตรวจสอบกัน ให้มันผลัดกันตั้งคำถามหาคำตอบซึ่งกันและกัน

โลกใบนี้จะดำรงอยู่ได้ เมื่อทุกส่วนบนโลกหมุนไปด้วยกัน

ถ้าโลกส่วนหนึ่งหมุนตามปกติ แต่อีกส่วนหนึ่งหยุดไม่เขยื้อน

… คงหายนะน่าดูชมล่ะ
คะแนนความชอบ 9/10 ครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน