หลังดูปี 12 จบก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่าอะไรหนอที่ทำให้เราติดซีรี่ส์ชุดนี้ ถึงขนาดนั่งตะบันดูจนจบ 12 ปีในเวลาแค่ประมาณเดือนกว่าๆ เท่านั้นเอง

อย่างที่บอกครับว่าปีแรกผมไม่ติดเท่าไรครับ ปี 2 ก็ยังไม่ติด จนเครื่องมาเดินเอาตอนปี 3 รู้ตัวอีกทีก็พบว่ามันดูเพลินมากๆ จนมาถึงปี 12 ก็ยังไม่รู้สึกว่าความสนุกลดลงแต่อย่างใด

ต้นปี 11 นี่มีการอำลาของตัวละครบางตัว และมีตัวละครใหม่ที่เพิ่มเข้ามาซึ่งก็คือ เอลลี่ บิชอป (Emily Wickersham) ซึ่งสามารถเข้ามาเป็นหนึ่งในทีม NCIS ได้อย่างพอดิบพอดี คือไม่รู้สึกแปลกหรืออะไรเลยครับ อาจมีบ้างเล็กๆ ตอนแรกๆ แต่พอร่วมจอกับทีมเดิมไปสักพักก็กลายเป็นไร้รอยต่อไปเลย ซึ่งตัวบิชอปเองก็ดูมีเสน่ห์ ฉลาด และหัวไว จนไม่แปลกใจที่กิ๊บส์จะอยากดึงมาร่วมทีมด้วย (และเธอนี่เองที่มีส่วนทำให้กิ๊บส์เผยด้านอ่อนโยนบางอย่างให้เราได้เห็นกัน ในปีหลังๆ นี่)

สำหรับผมแล้ว ปี 11 ถือเป็นปีที่มีการปรับอะไรๆ นิดหน่อย อย่างหนึ่งคือการทำให้การมาของเอลลี่ดูเนียนที่สุด ทำให้ดีกรีแอ็กชันของซีรี่ส์ดูลดลงไปเล็กน้อย เพราะตัวละครที่อำลาไปจริงๆ ถือเป็นตัวที่เด่นในแง่แอ็กชัน กระนั้นแม้แอ็กชันจะลด แต่หนังก็ทดแทนด้วยการสืบสวนสนุกๆ มุขตลกลื่นๆ และการวิเคราะห์ที่ดูจะเป็นขั้นเป็นตอนและชวนติดตามมากขึ้น

ครั้นมาปี 12 ซีรี่ส์ก็อยู่ตัวเหมือนเดิมแล้วครับ ความสนุกมาเรื่อยๆ มีปมอะไรให้เราช็อคอยู่หลายอย่างเหมือนกัน และบางตัวละครก็มาจากไปแบบไม่ทันตั้งตัว และยังเป็นเงื่อนไขที่ก่อให้เกิดความมันส์ในเวลาต่อมาด้วย และพอถึงตอนจบของปี 12 นี่ก็ถือว่ามีพลังพอจะทำให้เราอยากดูปี 13 ต่อเลยล่ะครับ

จากการถามตัวเองว่าทำไมถึงติดซีรี่ส์นี้ ก็บอกได้เลยว่าคงเพราะผมชอบ CSI ครับ และพอหมด CSI แล้ว ผมก็ใฝ่หาซีรี่ส์สืบสวนลื่นๆ สักเรื่องมาดู และผลก็คือ NCIS ตอบโจทย์ได้ดี แม้สไตล์จะต่างกันอยู่บ้าง เช่น CSI จะดูจริงจังกว่าและเน้นเรื่องงานภาพโทนสี (ไม่ให้เสียชื่อ Jerry Bruckheimer) แต่ NCIS ก็ถือว่ามีดีในแง่ของความสัมพันธ์ตัวละครที่ดูเป็นทีมมากๆ และสร้างเสียงฮาได้เรื่อยๆ (โดยเฉพาะแอ็บบี้ (Pauley Perrette) ที่เชื่อว่าหลายคนก็ต้องชอบเธอเหมือนกัน) ในขณะที่คดีอาจจะไม่ได้ลึกลับซับซ้อนหรือหักมุมมากมายเท่า CSI

และอาจเพราะซีรี่ส์ชุดนี้มีการเปลี่ยนตัวละครหลักน้อยมากน่ะครับ ดูมา 12 ปีส่วนใหญ่กว่า 90% ก็ยังอยู่ครบ โผล่มาทุกตอนให้เราเห็นพัฒนาการ ก็เลยทำให้เรารู้สึกคุ้นเคยเหมือนเจอเพื่อนเป็นประจำนั่นเอง

ตอนนี้ผมก็คงจัดว่าเป็นแฟน NCIS ไปอีกคนแล้วครับ (ภรรยาผมนี่ยิ่งติดหนักเลย) และพอเราดูมานานๆ เข้า เราก็จะเพลินกับมุขที่แม้จะเดิมๆ แต่มันสนุกดี อย่างการตบหัวหรือชอบโผล่มาข้างหลังแบบเงียบๆ ของกิ๊บส์ (Mark Harmon), ลีลาปลาไหลของโทนี่ ดินอซโซ (Michael Weatherly) และที่ผมชอบอีกอย่างของพี่แกคือชอบเล่นมุขเกี่ยวกับหนังครับ ทำให้คนบ้าหนังอย่างผมขำและนึกภาพตามได้บ่อยมากๆ

แอ็บบี้ (Pauley Perrette) ขานี้เด่นเกินชาวบ้านมานานแล้ว, แม็กกี (Sean Murray) ก็ดูมีพัฒนาการมากขึ้นๆ ตามลำดับ หลายฉากเห็นได้ชัดเลยว่าเขาโตขึ้นจากสมัยน้องใหม่หัดทำงานมากมายนัก, หมอมัลลาร์ด (David McCallum) ปีหลังๆ ดูบทจะน้อยลง แต่ความเด่นก็ยังมาได้เรื่อยๆ, จิมมี่ (Brian Dietzen) ผู้ช่วยหมอมัลลาร์ดก็มีอะไรฮาๆ อยู่ตลอด โดยเฉพาะหลังๆ นี่พี่แกเริ่มโดนกิ๊บส์โผล่มาข้างหลังแบบเงียบๆ บ้างแล้ว 555 ส่วน ลีออน (Rocky Carroll) หัวหน้าของหน่วยก็ดูบทจะน้อยลงไปอีกคน แต่ก็พอเข้าใจครับเพราะเอาแค่ตัวละครหลักนี่ก็เกลี่ยพื้นที่ให้ได้ยากแล้ว ล่ะ

ตัวละครอีกรายที่ถือว่าทำให้คนดูจดจำอย่างมากคือเจ้าหน้าที่ดอนาเกตต์ (Matt Jones) ที่จำได้เลยว่าก่อนหน้านี้พี่แกทำงานพลาดบ่อยและยังออกแนวต๊องนิดๆ แต่มาปี 12 นี่พี่แกดูหล่อขึ้นมาอย่างเยอะทีเดียว

สรุปว่าสนุกครับซีรี่ส์ชุดนี้ ขอแนะนำเลยสำหรับคอซีรี่ส์สืบสวน ที่ต้องบอกก่อนว่ามันอาจจะไม่ได้เด่นเรื่องการสืบแบบเต็มขั้นและไม่ได้ออก แนวระทึกขวัญอะไรมากมายนะครับ แต่มันเด่นจริงๆ ในแง่ของความสัมพันธ์ของคนในทีม

เรียกว่าถ้าอยากดูซีรี่ส์ให้อารมณ์เหมือนเป็น “เพื่อน” ล่ะก็ แนะนำเรื่องนี้เลยครับ
คะแนนความชอบ 8.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน