หนังฮาแสบที่ผมจับตาตั้งแต่ตอนดูตัวอย่างครับ เป็นหนังคู่หูสืบสวนย้อนยุคแนวๆ ซึ่งโดยส่วนตัวผมว่าคนทำกล้ามาก เพราะหน้าหนังน่ะไม่ขายเท่าไร โอกาสโกยเงินจริงๆ มีไม่เยอะเลย แต่ก็ยังทำออกมาให้ได้ชมกัน

แล้วมันก็ไม่ได้ทำเงินจริงๆ ครับ ลงทุน $50 ล้าน แต่รายได้ยังไม่เกิน $40 ล้านเลยตอนนี้ แต่ผมว่าทีมงานไม่น่าจะหนักใจล่ะครับ เพราะทำออกมาเอาสนุก เอาสะใจ ขอให้ได้ทำก็น่าจะสนุกแล้ว

นอกจากนี้คนชอบก็เยอะ พวกนักวิจารณ์นี่ชอบกันเลยล่ะ ส่วนผมนั้นก็พูดได้เต็มปากเหมือนกันว่าชอบ อาจไม่ถึงกับโดนโคตรๆ หรือปลื้มจัดๆ แต่ก็อยากแนะนำให้คอหนังสไตล์นี้ได้ลองดูครับ เพราะมันไม่ค่อยมีคนทำออกมาให้เราดูกันเท่าไร

แจ็คสัน (Russell Crowe) กับ ฮอลแลนด์ (Ryan Gosling) 2 นักสืบต่างขั้ว (แต่ดูจะบ๊องพอกันในหลายวาระ) มีอันต้องมาร่วมงานกันเพื่อสืบคดีการหายตัวไปของหญิงสาวนามว่า อมีเลีย (Margaret Qualley) และไปๆ มาๆ คดีนี้ก็สร้างปัญหาให้มากกว่าที่พวกเขาจะคาดคิด เพราะเบื้องลึกเบื้องหลังมันซับซ้อนกว่าที่ตาเห็น

นี่คือส่วนผสมระหว่างหนังคู่หูนักสืบอย่าง Lethal Weapon กับหนังสืบสวนจริงจังอย่าง Chinatown แต่ทำออกมาในเชิงกลั้วอารมณ์ขันครับ และผลก็ออกมาพอเหมาะกลมกล่อมไม่ใช่น้อยเลย

จุดเด่นของหนังคือการแสดงกึ่งจริงกึ่งยวนของ Crowe กับ Gosling ครับ รายแรกก็มาในโทนจริงจัง ขึงขัง ส่วนรายหลังนี่ตัวปล่อยมุก แต่ไม่ใช่เป็นตัวตลกนะครับ คือบุคลิกของพี่แกก็ปกตินี่แหละครับ แค่บางอย่างมันก็ขำ บางอย่างมันก็เพี้ยนอยู่

และพอคนหนึ่งจริงจัง อีกคนปล่อยมุก มันเลยบังเกิดความลื่นและความฮาในหลายวาระ แต่ต้องบอกก่อนว่ามันไม่ใช่หนังฮาตึ้งโป๊ะ แต่มันเป็นหนังสืบสวนที่มีตัวละครบวมส์เล็กๆ มาเจอกัน มันสนุกตอนพวกพี่แกต่อปากต่อคำกันนี่แหละครับ บทสนทนามันฮาแบบไปกันได้จริงๆ

นอกจากนี้การสืบคดีก็น่าติดตามครับ ตัวคดีเองอาจไม่ได้มีอะไรเกินคาดเดา แต่มันดูจริงจังและน่าสนใจ สไตล์คดีก็มาในแนวหนังสืบสวนยุค 70 ที่คดีมักจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังเกี่ยวกับนักธุรกิจผู้มีอำนาจ หรือไม่ก็นักการเมืองที่มีอิทธิพล เรียกว่ากลิ่นของ Chinatown และ L.A. Confidential เตะจมูกแบบเต็มๆ

เรื่องนี้ Shane Black กำกับครับ พี่แกก็คุมหนังได้ดีทีเดียว สนุก ฮา แต่ไม่เลอะเทอะ ตัวหนังได้อารมณ์พอเหมาะในแบบของมัน และแทบจะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติไปแล้วว่าหนังเรื่องไหนที่พี่แกกำกับหรือเขียน บทล่ะก็ มันมักจะต้องมีฉากหลังเป็นวันคริสต์มาสทุกทีไป

ผมยังชอบบท ฮอลลี (Angourie Rice) ลูกสาวของฮอลแลนด์ที่เด่นไม่น้อยครับ การแสดงของ Rice ถือว่าน่าจดจำ และที่ผมชอบคือความฉลาด น่ารัก และหัวไว (บางครั้งหัวดีกว่าพ่อด้วย 555) และฉากที่ผมชอบก็หนีไม่พ้นตอนเธอกุมมือคนที่กำลังจะตายนั่นแหละครับ

ฉากที่ว่าหลายคนอาจบอกว่าเชยนะ ซึ่งมันก็ดูเชยอยู่ในทีล่ะครับ แต่การสิ่งที่สื่อมันน่าสนใจ มันสะท้อนความไร้เดียงสาและมองโลกในแง่ดีของเด็กได้ดีไม่น้อย ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เพราะผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็สอนให้เด็กทำดี เป็นคนดีอยู่เสมอ (แต่เอาเข้าจริงผู้ใหญ่หลายคนก็ไม่ยักกะทำดีตามที่สอนเด็กให้ทำแฮะ)

จะว่าไปธีมของหนังก็สะท้อนประเด็นนี้นะครับ ในเรื่องเราจะเห็นฮอลแลนด์บ่นว่าสังคมทุกวันนี้แย่มาก จนไม่รู้ว่าเขาจะเลี้ยงลูกสาวให้โตเป็นคนดีและมีความสุขได้ยังไง

แต่พอปมของคดีเฉลย ก็พบว่าจริงๆ แล้วคดีนี้มันเกิดเพราะมีคนบางกลุ่มพยายามทำสิ่งถูกต้อง พยายามทำสิ่งที่ดี พยายามเปิดโปงอะไรบางอย่าง ซึ่งน่าสนใจที่คนที่พยายามเปิดโปงเป็นคนรุ่นใหม่ แต่คนที่พยายามปกปิดกลับเป็นผู้ใหญ่ที่ลุแก่อำนาจ

เหมือนจะสะท้อนให้เราเห็นน่ะครับ ว่าทุกยุคทุกสมัยมันมีทั้งเด็กแว้น เด็กเกรียน เด็กเห็นแก่ตัว และเด็กที่พยายามทำอะไรสักอย่างที่มันดีหรือพยายามปกป้องความถูกต้องด้วยกัน ทั้งสิ้น มีทุกแบบนั้นแหละ ดังนั้นถ้าเหล่า “เด็กที่พยายามทำถูก” ยังไม่สูญสิ้นไป โลกก็ยังไม่วิกฤติหรอกครับ มันยังพอไปได้น่ะ ไม่ถึงกับหมดหวังซะทีเดียวหรอก

สรุปว่าหนังทำออกมาได้ดีครับ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะชอบนะ เพราะมันไม่ได้มีแอ็กชันระเบิดระเบ้อ ไม่ได้มีความอลังการ ไม่ได้มีความฮาแบบหนักๆ แต่สิ่งที่มีคือความเก๋าแบบยุค 70 ครับ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน