ไปๆ มาๆ เหมือนผมจะตามดูหนังของผู้กำกับ Mike Flanagan ไปหลายเรื่องในช่วงปีที่ผ่านมา และเป็นการดูแบบไม่รู้ตัวน่ะครับ ดูแล้วถึงรู้ว่า “อ๋อ นี่พี่เขากำกับเหรอนี่”

เรื่องแรกที่ดูคือ Oculus หนังกระจกส่องผีที่ถือว่าดูสนุกพอตัวเรื่องหนึ่ง แล้วผมก็ตามไปดู Oculus ฉบับหนังสั้นที่ถือว่าโอเคไม่น้อย แล้วสักพักผมก็ได้ดู Absentia หนังลึกลับว่าด้วยอุโมงค์แห่งหนึ่งที่มีคนหายไปอย่างลึกลับ โดยที่หนึ่งในผู้ที่หายไปก็คือสามีของนางเอกในเรื่องนั่นเอง

เรื่อง Absentia นั่นว่าตามจริงอาจไม่ได้สนุกอะไรมาก เพราะการเดินเรื่องค่อนข้างช้า แต่ผมยอมรับว่าหนังจับประเด็นมาเล่นได้น่าสนใจ แต่ก็ติดปัญหาที่การเล่าเรื่องนี่แหละครับที่น่าเบื่อไปนิด เลยทำให้หนังที่น่าสนใจเรื่องนี้ลดความน่าสนใจลงตามลำดับ (แต่จบแบบหลอนๆ ตามที่คิดไว้) ซึ่งเรื่องนี้ดูแล้วถึงรู้ว่า Flanagan กำกับนี่หน่า

มาถึงเรื่องนี้จริงๆ ถือเป็นหนังครอบครัวนะครับ เพียงแต่มันจะมีความสยองขวัญผสมแฟนตาซีใส่ลงไป เรื่องของ มาร์ค (Thomas Jane) และ เจสซี่ (Kate Bosworth) คู่สามีภรรยาที่สูญเสียลูกไป แล้วพวกเขาก็พยายามหาเด็กมาเลี้ยง จนไปเจอกับ โคดี้ (Jacob Tremblay) เด็กกำพร้าที่ดูน่ารักคนหนึ่ง

โคดี้มีความพิเศษคือสิ่งที่อยู่ในฝันหรือจินตนาการของเขาจะมีตัวตนออกมาในโลกแห่งความจริงครับ ซึ่งตอนเขาฝันถึงสิ่งสวยงามก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พอฝันสยองก็จะเกิดเหตุสยองขึ้นด้วย ซึ่งมาร์คกับเจสซี่ก็เลยพยายามหาทางรับมือกับเรื่องนี้

ตัวหนังมีพล็อตน่าสนใจครับ แต่ก็เหมือนกรณี Absentia ที่การเดินเรื่องดูจะช้าไปบ้าง รู้สึกระหว่างดูครับว่ามันดูอืดอยู่ ทั้งที่หนังยาวแค่ชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ในแง่หนึ่งก็พอเข้าใจครับว่า Flanagan พยายามเล่าเรื่องเพื่อบอกรายละเอียดไม่ว่าจะเรื่องราวต่างๆ, มิติตัวละคร หรือปมต่างๆ เพียงแต่ลูกเล่นในการเล่ามันไม่จูงใจให้ติดตามเท่าไร

แต่ถ้าว่ากันถึงเนื้อเรื่อง ผมว่าหนังมีดีในตัวครับ อย่างแกนหลักจริงๆ ของหนังมันก็ออกแนวจิตวิทยานะ เพราะแต่ละคนในเรื่องล้วนมีปมน่ะครับ มาร์คก็มีปม เจสซี่ก็มีปม โคดี้ก็มีปม ทุกคนมีอดีตที่เลวร้าย มีสิ่งที่ค้างคาใจ และสิ่งเหล่านั้นก็ยังตามมาหลอกหลอน ทำให้ชีวิตของพวกเขาไม่พบเจอความสุขสักที

หรือในอีกแง่หนึ่ง มันก็มีสาระที่คนเป็นพ่อเป็นแม่น่าเอาไปไตร่ตรองลองคิดพิจารณา นั่นคือหากเราเป็นพ่อแม่ใครสักคน (ไม่ว่าจะจริงหรือเลี้ยงหรือบุญธรรมก็ตาม) เราก็คือคนที่มีหน้าที่ในการนำทางเด็กคนนั้นโดยปริยายครับ สิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราพูด สิ่งที่เราสอน (หรือไม่สอน) ย่อมมีผลต่อตัวเด็ก ซึ่งก็จะมีผลต่อชีวิตของเด็กในระยะยาวด้วย

หากมองข้ามเรื่องผีสางแฟนตาซีในหนัง แล้วมองแบบถอดความ ผมก็มองว่าสำหรับเด็กแล้ว ด้วยความที่เขายังอ่อนเยาว์ ยังผ่านโลกไม่มาก หรือมีประสบการณ์ไม่เยอะ มันย่อมทำให้พวกเขายังไม่มีพลังพอที่จะรับมือกับเรื่องราวบางเรื่องหรือปัญหาบางอย่าง และส่วนใหญ่เขาจะมองปัญหานั้นๆ ใหญ่กว่าความจริงเสมอ

ไม่ต้องอื่นไกลครับ เด็กทำแก้วแตกกับผู้ใหญ่ทำแก้วแตก ผมว่าความแหลกร่้าวทางจิตใจมันต่างกันนะ คือสำหรับผู้ใหญ่คงมองเป็นเรื่องธรรมดา หรือต่อให้โวยวายก็แค่แป๊บๆ แต่สำหรับเด็กแล้วมันคือเรื่องใหญ่ครับ ซึ่งเขาจะฟื้นฟูจิตใจตัวเองได้ไวหรือช้า ส่วนสำคัญก็อยู่ที่ว่าผู้ใหญ่ใกล้ตัวจะสอนให้เขารับมือกับเรื่องนี้อย่างไร หรือเป็นตัวแบบให้เด็กๆ เห็นอย่างไร

ถ้าให้ว่าตามจริง หากมองในแง่หนังสยอง ผมว่าหนังก็อยู่ในระดับโอเคครับ มีฉากน่ากลัวบ้าง แต่ส่วนใหญ่หนังจะใช้เวลาไปกับการเล่าเรื่องตัวละครหรือการซึมซับอารมณ์มากกว่า แต่อย่างน้อยฉากสยองตื่นเต้นก็ถือว่าทำออกมาได้ไม่เลวครับ ไม่ได้สยองโคตร แต่ก็ไม่ได้จืดเป็นน้ำเปล่า ยังพอกล้อมแกล้มสะดุ้งได้บ้าง

ครับ ในฐานะหนังสยองถือว่าเรื่อยๆ หรือในฐานะหนังดราม่าก็ไม่ได้เข้มหรือเล่าเรื่องได้อย่างดีแบบเต็มที่ แต่ผมชอบในเชิงของสาระที่หนังนำ มาสื่อน่ะครับ อาจเพราะผมเป็นพ่อคนด้วย เลยรู้สึกว่า “สาร” ในเรื่องมันมีสาระที่ดี มันกระตุ้นเตือนพ่อแม่ (รวมถึงผู้ใหญ่ทั้งหลาย) ให้ตระหนักรู้ว่าเราคือตัวอย่างให้เด็กนะ เราคือคนที่จะถ่ายทอดวิถีการดำเนินชีวิตให้พวกเขา ซึ่งจะดีหรือไม่ดี มันก็มีผลมาจากเรานั่นแหละ

ถ้าลูกเจอปัญหา, ผี, ปีศาจ, ความหวาดกลัว ก็มีพ่อแม่ผู้ปกครองนี่แหละครับที่จะช่วยนำทางเขาผ่านพ้นปัญหานั้นๆ ถ้าเรามีวิชาชีวิตดีก็ถ่ายทอดให้เขา หรือต่อให้เราไม่เก่งเรื่องวิชาชีวิตเลย ก็ได้เวลาฝึกฝนตนเองให้เก่งได้แล้วล่ะครับ

ไม่ทำเพื่อตัวเอง แต่อย่างน้อยก็ทำเพื่อลูกน่ะ
คะแนนความชอบ 6/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน