https://www.youtube.com/watch?v=span0iP65aZo

บอกตรงๆ ว่าพอดูหนังจบ ผมรู้สึกได้เลยว่า “ใจผมมันชำรุด” ครับ เล่นเอานั่งนิ่งที่เก้าอี้ไปพักหนึ่ง ซึ่งทั้งนี้และทั้งนั้นไม่ใช่เพราะหนังไม่ดีนะ จริงๆ ต้องบอกว่ามันดีจนเรารู้สึก Deep และรู้สึก Down ไปกับมันเลยทีเดียว

ภาคนี้โลแกนเป็นวูล์ฟเวอรีนวัยชราครับ พลังเริ่มถดถอย ชีวิตเริ่มขาดความโลดโผน ดังนั้นใครคาดหวังความมันส์สะใจไล่ล่าอลังการแบบภาคก่อนๆ ที่อาคารถล่มเป็นหลังๆ หรือมีฉากระเบิดกับ CG แบบอุดมสมบูรณ์ล่ะขอให้พักความหวังไว้ตรงนั้นเลยครับ

เพราะหนังภาคนี้จะเน้นไปสายดราม่าที่เนื้อหาเครียด ส่วนแอ็กชันก็มีเป็นส่วนเสริมมากกว่า มันไม่เหมือน X-Men ที่มีมิวเตนท์มาอัดพลังกันหรือโชว์เทพ คือถ้าถามว่ามีไหมมันก็พอมีครับ เพราะยังไงมันก็คือเรื่องของเหล่ามิวเตนท์ เพียงแต่ปริมาณมันไม่มากเหมือนเรื่องอื่นๆ ในแฟรนไชส์เท่านั้นเอง

โทนภาคนี้ออกแนวหนังคาวบอยครับ เรื่องของโลกในอนาคตที่โลแกน (Hugh Jackman) ดูแลชาร์ลส์ เซเวียร์ (Patrick Stewart) ในวัยชราประหนึ่งเพื่อนที่คอยดูแลกัน (เพียงแต่ลีลาการดูแลอาจออกแนวฮาร์ดคอร์หน่อยเท่านั้นแหละ)

แล้วเรื่องมันก็มาเกิดเมื่อมีหญิงคนหนึ่งมาขอให้โลแกนช่วยเธอกับลูกที่โดนคนกลุ่มหนึ่งตามล่า ซึ่งตอนแรกโลแกนก็พยายามจะไม่ยุ่งครับ แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น อันนำมาสู่การผจญภัยครั้งใหม่ที่ไม่เหมือนครั้งไหนในหนังชุดนี้

โทนหนังมาแบบดิบๆ ครับ แสดงให้เห็นโลกที่เหลวแหลกในอนาคตที่นายทุนหรือผู้มีอำนาจกุมชะตาคนส่วนใหญ่ และทำอะไรต่อมิอะไรได้ตามอำเภอใจทั้งอาการกร่างและฆ่าคนเป็นผักปลา ในขณะที่คนทั่วไปก็ปากกัดตีนถีบซึ่งก็อย่างที่บอกครับว่ามันเหมือนหนังคาวบอยที่มีชาวบ้านโดนผู้มีอิทธิพลตามกดขี่ เพียงแต่เหตุในเรื่องไม่ได้เกิดในอดีต แต่เป็นอนาคต ก็เป็นการเสียดสีเรื่องผู้มีอิทธิพลและทุนนิยมได้เข้าท่าไม่น้อย (ประมาณว่า “นี่โลกเรากำลังย้อนไปสู่ยุคอิทธิพลคับเมืองจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?”)

ตัวหนังไม่เน้นบันเทิงครับ เน้นแต่ความเข้มและความโหด เรื่องราวจริงจังจนยิ้มแทบไม่ออก (ยกเว้นช่วงผ่อนที่หนังใส่ลงไปอย่างมีความหมาย) ในแง่ความโหดก็โหดประเภทเลือดสาดหัวขาดกลิ้งหลุนๆ นี่ได้เห็นกันเพียบชนิดติดเรต R กันไปเลย

ยอมรับว่า ณ จุดหนึ่งตอนดูไปผมนึกว่าดูหนังป๋า Quentin Tarantino น่ะครับ เพราะฉากหลังมันก็รกร้างนะ เหตุไปเกิดที่เท็กซัสด้วย แล้วเลือดยังสาดขนาดนี้ คือถ้าจู่ๆ เจ๊ Uma ถือดาบโผล่มา Kill Bill นี่ผมก็ไม่แปลกใจน่ะครับ มันได้อารมณ์นั้นจริงๆ

องค์ประกอบของหนังถือว่าถึงเครื่องทั้งหมดครับ อาจมีเรื่องบทที่บางครั้งก็ดูตลกหรือมีจุดโหว่อยู่บ้าง แต่ก็พอจะมองข้ามได้ เพราะพลังดารามาเหนืออยู่แล้ว Jackman ก็เป็นพี่วูล์ฟมา 17 ปีแล้วน่ะครับ ครั้งนี้ถือเป็นการทิ้งทวนที่ทรงคุณค่าเพราะเขาประกาศชัดแล้วว่าจะไม่กลับมาเล่นบทนี้อีก

เช่นเดียวกับ Stewart ที่ยืนยันเช่นกันว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายกับการรับบทชาร์ลส์ เซเวียร์ ซึ่งก็เป็นการปิดตำนานของเขาในฐานะโปรเฟสเซอร์ X ที่น่าจดจำเช่นกัน… ผมชอบฉากบนโต๊ะอาหารมากๆ ครับ เป็นหนึ่งในไม่กี่ฉากที่ทำให้ผมยิ้มออกมา แม้บทสนทนามันอาจดูเชยๆ นะ แต่เพราะมันเป็นอะไรที่เราไม่เคยเห็นในหนังชุดนี้ มันเลยโดนที่ความรู้สึกแบบเต็มๆ

ก่อนดูหนังเรื่องนี้ผมเอา X-Men ตั้งแต่ภาคแรกมาย้อนดู แน่นอนครับว่าจริงๆ ผมผูกพันกับพวกเขาโดยไม่ต้องย้อนดูยังได้เลย มันก็ 17 ปีล่วงมาแล้วตั้งแต่ผมได้รู้จักพวกเขาทั้งสองในบทนี้ ดังนั้นระหว่างดูมันเลยเกิดอารมณ์ “อิน” ขึ้นมา มันใจหายน่ะครับ เหมือนเราเคยเห็นพวกเขาผจญภัยกันมาเยอะต่อเยอะ แต่นี่คือการผจญภัยวัยชราแบบทิ้งทวน และที่สำคัญคือพวกเขาจะไม่กลับมารับบทนี้แล้ว…

ผมเชื่อว่าแฟนหนัง X-Men หลายคนคงรู้สึกแบบเดียวกับผม… มันเป็นความใจหาย แต่แฝงไว้ด้วยอะไรที่สวยงามครับ หนังเรื่อง Logan คือจิ๊กซอว์ส่วนสุดท้ายที่ทำให้ภาพการรับบทวูล์ฟของ Jackman และเซเวียร์ของ Stewart เป็นตำนานได้อย่างสมบูรณ์… ว่าง่ายๆ คือใครเป็นแฟนหนังชุดนี้ต้องอย่าพลาดครับ

อันว่าของดีไม่ได้มีแค่ดาราหน้าเก่า เพราะดาราหน้าใหม่อย่าง Dafne Keen ที่แสดงเป็นลอร่า เด็กน้อยมิวเตนท์ที่โลแกนต้องปกป้อง รายนี้ก็แสดงได้เยี่ยมครับ แววตาท่าทางมันได้เพียงแต่ตอนต้นอาจยังไม่เด่นแบบชัดๆ แต่พอเลยครึ่งหลังมานี่คะแนนเทมาเป็นน้ำป่าหลากเลยครับ หนูน้อยคนนี้แสดงได้จัดจ้านมาก เธอสามารถตีคู่กับ Jackman ได้อย่างยอดเยี่ยม

ในขณะที่ตัวร้ายหลักๆ ในเรื่องก็ไม่ได้มีพลังเยอะอะไรหรอกครับ คือถ้าเป็นสมัยพี่วูล์ฟกับเซเวียร์หนุ่มๆ ล่ะก็ พวกนี้ตายตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ไม่ครณามือหรอก แต่พอพวกเขาแก่แล้วเจ้าพวกนี้เลยเป็นเหมือนหอกข้างแคร่ที่ไม่ได้เก่งจริงและไม่ได้แน่จริง แต่ใช้อำนาจ+หมาหมู่+เทคโนโลยีทุ่นแรงต่างๆ ในการตามจองล้างจองผลาญพวกโลแกน

Boyd Holbrook รับบทเพียร์ซ ตัวร้ายมือเหล็กที่ไม่ได้เก่ง แต่ Here ครับ อันนี้ขอใช้คำนี้เลย พี่แกกวนโอ๊ยและร้ายแบบ Here มากๆ ออกแนวน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน แต่ก็อย่างที่บอกครับว่าหนังจงใจสะท้อนภาพสังคมเหลวแหลก ก็ไม่แปลกหากตัวร้ายที่ไม่ได้เก่งกาจ แต่มีเส้นสายและแบ็คดีจะสามารถกร่างสร้างเรื่องได้ขนาดนี้ (บอกตรงๆ ไม่เคยอยากกระทืบตัวร้ายตัวไหนในหนัง Marvel เท่าตัวนี้มาก่อน 555) แล้วก็ยังมี Richard E. Grant ในบทไรซ์ ที่บทไม่ถึงกับเยอะครับ แต่เขาก็แสดงได้ดีตามมาตรฐานนั่นแหละ

ดาราดี ฉากดี โทนดี อารมณ์ได้ และดนตรีของ Marco Beltrami เป็นอะไรที่น่าจดจำมากครับ โทนมันใช่อย่างยิ่ง โดยเฉพาะเสียงเปียโนที่ใช้ตัวโน้ตไม่กี่ตัวสร้างอารมณ์ความเหงา ความอ้างว้าง หรือความเจ็บปวดบาดใจ แบบไม่รุนแรงแต่ลึกล้ำ

ตัวโน้ตบางตัว Beltrami จงใจ “เล่นซ้ำ” จนสร้างอารมณ์โดดขึ้นมาในท่วงทำนอง ซึ่งดนตรีที่ว่าสามารถแทนสภาวะของโลแกนได้อย่างเยี่ยมครับ อย่างที่รู้ว่าภาคนี้โลแกนแก่แล้ว พลังลด ทำอะไรก็ช้าลง การรักษาตัวก็ไม่ไวเหมือนเก่า เจ้าดนตรีที่ว่าก็ให้อารมณ์เหงาผสมด้วยความเจ็บที่ไม่หายไปง่ายๆ

จนกล่าวได้ว่า “ตัวโน้ตโดดอารมณ์บนดนตรี” เปรียบได้กับ “รอยแผลที่ไม่หายบนตัวโลแกน” ซึ่ง Beltrami ทำได้สำเร็จครับ จริงๆ เขาเก่งมานานแล้วล่ะ แต่กับเรื่องนี้ด้วยตัวหนังและหลายๆ อย่างมันส่ง พอมาเจอดนตรีที่ใช่ มันเลยไปกันใหญ่เลย
(ยังไม่หมดครับ พรุ่งนี้มาต่อกัน)
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน