หากให้สรุปเบื้องต้นล่ะก็ นี่เป็นหนังดีที่ควรค่าแก่การดูมากๆ เรื่องหนึ่งเลยครับ ทำออกมาได้ถึงอารมณ์มาก ดาราเล่นดี เพียงแต่มันจะมีความกดดันและชวนให้หดหู่เจืออยู่เยอะสักหน่อยเท่านั้นแหละ ดังนั้นใครไม่สันทัดหนังเครียดๆ หรือกดดันๆ ก็ขอแนะให้เตรียมใจก่อนดูนิดนึงครับ

ทีนี้เพื่อความลื่นในการเขียนบอกเล่าผมก็ขอแจ้งไว้ตรงนี้เลยว่า เนื้อหาที่ผมเขียนนี้จะมี**สปอยล์**ครับ เพราะตระหนักได้ว่าหากเขียนกั๊กๆ มันคงไม่เพลินเท่าไร (หมายถึงผมเขียนไม่เพลินน่ะนะครับ 555)

บอกตามตรงว่าผมต้องใช้เวลาทำใจอยู่นานมากๆ กว่าจะหยิบหนังเรื่องนี้มาดู เพราะฟังเพียงพล็อตก็รู้ครับว่ามันคงเครียดไม่น้อย ใจและจิตมันต้องตกกันบ้างล่ะ แต่เมื่อหนังได้รางวัลและเป็นที่กล่าวขวัญ มันก็ต้องลองกันหน่อย

เรื่องของหญิงสาว (Brie Larson) ที่โดนคนจับไปขังไว้แล้วก็ข่มขืนจนมีลูกชายออกมาหนึ่งคน (Jacob Tremblay) ซึ่งเธอกับลูกก็ต้องอยู่ในห้องเล็กๆ นั้นไม่ได้ออกไปไหน ได้เห็นแสงตะวันก็จากเพดานกระจกเล็กๆ ตรงกลางห้องเท่านั้น

ตอนต้นนี่อึดอัดแท้ครับ มันกดดันจริงๆ นะ การต้องมาเห็นแม่ลูกคู่หนึ่งอยู่ในห้องแคบๆ อย่างไร้ความหวัง สารภาพเลยครับว่าแต่ละนาทีที่พวกเขาต้องอยู่ในห้องนั้นมันสะเทือนใจได้เรื่อยๆ แม้จะมีฉากความรักความผูกพันของแม่ลูกแทรกเป็นพักๆ ก็เถอะ แต่มันกลับทำให้รู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก (เพราะพวกเขาไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้เลยจริงๆ)

หนังอาจไม่ได้มีฉากโหดร้ายทารุณ แต่การเห็นคนโดนขัง (ผู้หญิง 1 เด็ก 1) ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด จะหนีก็หนีไม่ได้แบบนี้ ความหดหู่มันก็บังเกิดทับถมครับ ระหว่างดูเนี่ยผมต้องใช้ความอดทนค่อนข้างมากในการดูต่อไป เพราะใจมันแอบกระซิบอยู่บ้างในเลยครับ “ไม่ไหวแล้วนะ ไม่อยากทนดูต่อแล้วล่ะ”

มันเป็นอารมณ์หดหู่ผสมกดดันแล้วบวกด้วยหงุดหงิด ประมาณว่าเมื่อไรพวกเขาจะพ้นเรื่องบ้าๆ นี่ไปสักที ซึ่งจุดนี้หากเรามามองในแง่ของการทำหนังแล้ว ก็ต้องถือว่าหนังทำได้เวิร์กมากๆ ล่ะครับ เพราะถ้าไม่เวิร์กจริงเราก็คงไม่เกิดอารมณ์ร่วมระหว่างดูได้ขนาดนี้

ก็ต้องชมทั้งตัวนิยายต้นฉบับของ Emma Donoghue บวกด้วยฝีมือของผู้กำกับ Lenny Abrahamson และการแสดงของ 2 ดารานำที่ทำให้เราซึ้งถึงอารมณ์หดหู่จนบางครั้งก็แทบจะไม่อยากอดกลั้นอีกต่อไป ถ้าทำได้ก็อยากหาทางช่วยพวกเธอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่แน่นอนว่าตราบใดที่เราโดดเข้าไปในจอหนังไม่ได้ เราก็ช่วยพวกเขาไม่ได้แน่ๆ (มันเลยอึดอัดหนักขึ้นไปอีก)

แต่กระนั้นก็ยังอยากดูต่อครับ อยากรู้ว่าชีวิตพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป และเอาใจช่วยให้พวกเขาพ้นจากเรื่องนี้ไปซะ และเพราะแบบนี้ล่ะครับผมเลยรู้สึกเชิงบวกกับตัวหนังมากขึ้น เพราะแม้มันจะนำเสนอเรื่องราวที่ชวนหดหู่ แต่ก็ยังกระตุ้นให้คนดูอยากดูต่อไปได้

ซึ่งก็ต้องถือว่าคนทำมีฝีมือเลยล่ะครับ สามารถทำให้อารมณ์หดหู่มันมากจนถึงระดับสูงในใจคนดู แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ได้สูงจนล้ำเส้น ไม่ทำให้คนดูเกิดอาการรับไม่ได้ ถ้ามือปรุงไม่แม่นล่ะก็ หนังมันคงออกมาประดักประเดิด ไม่มากไปก็น้อยไป แต่กับผลที่ได้ ถือว่าปรุงได้เหมาะมากทีเดียว

หนังทำได้ลุ้นพอสมควรในตอนกลางครับ เมื่อแจ็คออกมาข้างนอกได้ตามแผนของแม่ ช่วงนี้ลุ้นจริงๆ นะ เพราะครึ่งแรกใจเรามันโดนกดไว้เยอะน่ะครับ จนเราไม่กล้าที่จะมีความหวัง หรือกลัวว่ามันจะเกิดเรื่องร้ายแทรกซ้อนขึ้นมา อารมณ์มันเลยลุ้น จนพอผ่านช่วงนี้ไปได้หนังก็สามารถปรับโทนได้อย่างพอเหมาะ

ครึ่งแรกกดดัน มาครึ่งหลังความกดดันก็ยังมีครับ เพียงแต่เปลี่ยนรูปแบบไป จากตอนแรกความกดดันเกิดจากการโดนขังอยู่ในห้อง แต่ครึ่งหลังความกดดันมันเกิดจากการที่ 2 แม่ลูกได้กลับมาอยู่ในโลกภายนอกที่มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามา ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว, เรื่องความสัมพันธ์ และที่หนังเน้นมากคือการปรับตัวเข้าสู่โลก “นอกห้อง” ของแจ็คที่น่าสนใจอย่างมากทีเดียว เพราะมันมีจุดให้คนดูลุ้นต่อว่าแจ็คจะปรับตัวได้ไหม จะมีอะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นจนทำให้ความสุขที่พวกเขาเพิ่งได้รับต้องหลุดลอยไปอีกไหม
ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน