หนังประเภทสร้างแรงบันดาลใจจากเรื่องจริงแบบนี้เป็นอะไรที่เข้าทางสำหรับผมอยู่แล้วครับ มีมาเมื่อไรต้องดูเสมอ และสำหรับหนังเรื่องนี้ก็พูดได้เต็มปากว่าคุ้มค่าแก่การรับชมมากมายครับ

เรื่องของ 3 สาวผิวสีที่ทำงานกับ NASA ในยุคที่อเมริกายังคงมีการเหยียดผิวกันแบบเข้มข้นครับ เรียกว่าคนผิวสีไม่ค่อยจะมีสิทธิ์มีเสียง ไม่มีทางจะได้ตำแหน่งงานสูงๆ ขนาดว่าห้องน้ำยังไม่สามารถใช้ร่วมกับคนผิวขาวได้เลยด้วยซ้ำ

ขณะเดียวกันอเมริกาก็กำลังแข่งกับโซเวียตในการพิชิตอวกาศ แต่โซเวียตก็ดูเหมือนจะทำแต้มนำในการออกนอกอวกาศครับ ส่งทั้งดาวเทียม-คน-สัตว์ขึ้นไปโคจรรอบโลก ในขณะที่อเมริกาเองกลับยังทำไม่สำเร็จสักที

และในที่สุดนักคณิตศาสตร์อัจฉริยะ แคทเธอรีน จี จอห์นสัน (Taraji P. Henson) 1 ใน 3 สาวก็ได้รับโอกาสร่วมงานกับทีมคำนวณหัวกะทิ (ที่มีแต่คนขาว) โดยมีหัวหน้าอย่าง อัล แฮร์ริสัน (Kevin Costner) คอยคุมอยู่อีกที

แล้วแคทเธอรีนก็ได้สำแดงความสามารถที่เธอมี เช่นเดียวกับ 2 เพื่อนซี้อย่าง โดโรธี (Octavia Spencer) และแมรี่ (Janelle Monáe) จนพวกเธอกลายเป็นกลุ่มบุคคลที่มีส่วนสำคัญที่ทำให้อเมริกาสามารถส่งคนออกไปโคจรนอกโลกได้สำเร็จในที่สุด

สิ่งแรกที่ผมคิดเลยคือ การเหยียดผิวนี่ขวางความเจริญอเมริกาในหลายๆ ส่วนครับ อย่างกรณีนี้ถ้าอเมริกาไม่มัวงี่เง่าแบ่งแย่กเรื่องผิว แล้วเกณฑ์คนที่มีทั้งหมดไม่ว่าจะผิวสีอะไรมาระดมสมองช่วยกันสร้างสรรค์ผลงานแบบเต็มพิกัด ก็เป็นไปได้ว่าอเมริกาจะได้ทะยานออกนอกโลกก่อนโซเวียตด้วยซ้ำ

จริงๆ ประเด็นการเหยียดผิวเป็นเรื่องที่มีมิติในหลายระดับครับ ไม่ว่าจะในแง่การปกครอง (การมีพลเมืองชั้นสองให้คนชั้นหนึ่งได้กดขี่หรือเอาเปรียบ ก็เป็นการเอื้อประโยชน์ให้กับคนบางกลุ่มเหมือนกัน) การเมือง (การที่คนผิวสีไม่มีสิทธิ์ในการเลือกตั้ง แต่ก็ทำให้การกำหนดทิศทางทางการเมืองของคนบางกลุ่ม สามารถทำได้ง่ายขึ้น)

หรือในเชิงสังคม เช่น การกีดกันสิทธิ์ต่างๆ สำหรับคนผิวสี ก็จะเป็นการเพิ่มโอกาสหลายๆ อย่างให้กับคนผิวขาว โดยเฉพาะเรื่องตำแหน่งหน้าที่การงาน ที่บางครั้งคนผิวสีบางคนก็มีความสามารถมากกว่า แต่สุดท้ายเก้าอี้ตำแหน่งกลับตกไปอยู่ในมือของคนผิวขาวที่ไม่ได้เก่งอะไร แค่มีเส้นและมีผิวสีขาวเท่านั้นเอง

โดยรวมๆ แล้วการกีดกันคนผิวสีนั้นมักจะเป็นสิ่งเอื้อประโยชน์ให้กับคนบางกลุ่มครับ เลยไม่แปลกหากจะมีการกดขี่คนผิวสีอยู่เนืองๆ (แม้แต่ตอนนี้ก็ยังมี) แล้วหนังเรื่องนี้ก็จุดประเด็นในอีกมุมขึ้นมา ประมาณว่าการกดขี่คนผิวสีที่เป็นเรื่องดีสำหรับคนบางกลุ่มนั้น กลับกลายเป็นการทำให้ชาติถูกแช่แข็ง หยุดการพัฒนาในหลายด้านๆ อย่างเรื่องพิชิตอวกาศก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตัวหนังทำออกมาได้กำลังดีเลยครับ โดยหลักมันคือดราม่า แต่เป็นดราม่าที่ไม่เน้นเครียด ดำเนินเรื่องด้วยอารมณ์ขันและแทรกด้วยพลังบันดาลใจ ซึ่งหลายอย่างก็อาจดูลงสูตรสำเร็จของหนังแนวนี้อยู่บ้าง หรือความลึกซึ้งของเรื่องราวอาจไม่เข้มข้นอะไร จนคนที่คาดหวังความแปลกใหม่อาจรู้สึกไม่สมหวังอยู่บ้าง

แต่หากใครหวังแค่ “เพียงได้ชมหนังสร้างแรงบันดาลใจก็พอใจแล้ว ไม่ต้องขอให้มีอะไรใหม่ก็ได้” ก็น่าจะพอใจกับหนังเรื่องนี้ครับ เพราะดูแล้วยิ้มออก ดูแล้วรู้สึกมีพลัง เป็นการกระตุ้นเร้าให้เราเชื่อมั่นในความสามารถของตน เชื่อว่าเราเองก็สามารถเป็นคนหนึ่งที่ทำเรื่องดีๆ หรือเรื่องสำคัญๆ ได้ ขอเพียงเรามุ่งมั่นเดินหน้าและลงมืออย่างเต็มที่

และสาระสำคัญสำหรับผู้บริหารก็คือ การรู้จักเลือกใช้คนโดยปราศจากอคติ เลือกใช้คนให้เหมาะสมกับงานโดยไม่ปล่อยให้ประเด็นงี่เง่าหรือระบบดราม่าอื่นใดมาทำให้ไขว้เขว ว่าง่ายๆ คืออย่าทำเหมือน NASA ยุคเก่าที่เคยพ่ายแพ้ในยกแรกให้กับโซเวียตมาก่อน
ยังไม่จบครับ พรุ่งนี้มาต่อกัน
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน