ซีรี่ส์ล่าสุดที่ทำเอาผมกับภรรยาติดหนึบ ดูทีเดียว 13 ตอนรวดครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะแนวทางมันใช่ มันครบรสทั้งลึกลับซับซ้อน หักมุม ดราม่า อารมณ์ขันร้ายๆ และเต็มไปด้วยสีสัน (ทั้งในงานภาพและเนื้อหา)

ได้ข่าวว่าซีรี่ส์นี้ได้รับไฟเขียวทันทีที่ผู้สร้างรู้ว่าซีรี่ส์ Pretty Little Liars จบลง ประมาณว่าทำออกมารับช่วงต่อน่ะครับ เพราะแนวทางจะคล้ายกัน ว่าด้วยตัวเอกที่เป็นวัยรุ่นในเมืองเล็กๆ ที่ชื่อ “ริเวอร์เดล” ที่มาร่วมกันตามปมปริศนาคดีฆาตกรรมวัยรุ่นคนหนึ่ง ซึ่งคดีที่ว่าก็เต็มไปด้วยปมปริศนาที่ยิ่งสืบก็ยิ่งซับซ้อน

ตัวละครหลักก็มี อาร์ชี่ แอนดรูว์ส (K.J. Apa) หนุ่มผมแดงนิสัยดีและมองโลกในแง่ดี, เบ็ตตี้ คูเปอร์ (Lili Reinhart) สาวน้อยข้างบ้านของอาร์ชี่ที่แอบชอบเขามานาน, เวโรนิก้า ลอดจ์ (Camila Mendes) คุณหนูไฮโซหน้าใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้าเมืองมา, จั๊กเฮด (Cole Sprouse) เด็กแนวนอกกระแส+ช่างสังเกต และเควิน เคลเลอร์ (Casey Cott) เพื่อนซี้ของเบ็ตตี้

ว่าตามจริงสไตล์เรื่องมันอาจจะไม่ได้ใหม่อะไรครับ อันที่จริงมันเดินตามรอยซีรี่ส์วัยรุ่นแบบ Pretty Little Liars, Gossip Girl มาเจอกับซีรี่ส์ลึกลับแบบ Twin Peaks อะไรประมาณนั้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ถือว่ากลมกล่อมไม่เลวครับ จุดเด่นอย่างแรกคงต้องยกให้ตัวละครที่จัดว่าชัดมาก ทุกคนมีคาแรคเตอร์เด่นๆ ของตัวเองและง่ายต่อการจดจำ

ในแง่การแสดงก็จัดว่าเวิร์กเลยครับ ถือว่าทีมงานแคสมาดี ทุกคนเหมาะกับบทมากๆ ผมชอบทุกคนพอๆ กันเลยล่ะครับ ถ้าถามว่าชอบใครสุด ผมว่าผมชอบ Mendes ในบทเวโรนิก้านะ ท่าทาง สีหน้า วิธีการพูดจามันใช่น่ะครับ ดูเป็นคนหนูติดเริ่ดแต่ก็ติดดินในเวลาเดียวกัน มีทั้งความน่ารัก ความเซี้ยว และซ่อนจิตใจที่อ่อนโยนเอาไว้ใต้ความแสบ

อีกคนที่ชอบคือจั๊กเฮดครับ หมอนี่เจ๋งอ้ะ ระหว่างดูนี่ผมคิดเลยนะว่าถ้าให้เขาไปเล่นเป็น “แอล” ใน Death Note ฉบับ Netflix มันน่าจะเวิร์กนะ ท่าทางแกไปทางนั้นได้เลย มีฉากหนึ่งเขานั่งบนเบาะแบบยองๆ เหมือนแอลน่ะครับ ฉากนั้นรู้สึกว่าใช่เลย

ส่วน Apa, Reinhart และ Cott พวกเขาเล่นได้ดีทุกคน และมีโมเมนต์ของตัวเองทั้งสิ้น Apa ก็ดูเป็นคนดีสมเป็น อาร์ชี่ พระเอกตัวนำของเรื่อง แต่กระนั้นเขาก็ไม่ใช่คนดีอินโนเซนส์แบบเต็มร้อยจนเกินไป, Reinhart ก็น่ารักในแบบของสาวผมบลอนด์ แต่ขณะเดียวกันก็มีมุมมืดบ้างตามประสาปุถุชน

ซึ่งอะไรพวกนี้ผมว่าเข้าท่าดีนะครับ ดีที่ตัวละครทุกคนไม่ใช่คนหล่อสวยแสนดีจนเว่อร์ ทุกคนก็เป็นแค่คนน่ะครับ มีดีมีไม่ดีผสมปนเปกัน อันนำมาสู่ความน่าสนใจในเชิงดราม่าที่น่าพอใจ (เพราะถ้าตัวละครเป็นคนมิติเดียว ความน่าสนใจก็คงลดลงไปเยอะทีเดียว) และปมต่างๆ ในชีวิตของพวกเขายังให้แง่คิดดีๆ กับคนดูเป็นระยะอีกด้วย

Cott ก็เล่นเป็นเควินได้ดีครับ เขาเป็นเพศทางเลือกที่น่ารักมากๆ ท่าทางการวางตัวและการแสดงออกเป็นอะไรที่พอเหมาะจริงๆ และอีกคนที่ผมชอบมากขึ้นๆ ขณะดูคือ Madelaine Petsch ในบทเชอรีล บลอสซั่ม เจ๊แกเริ่ดเชิ่ดหยิ่งได้ใจสุดๆ และดูเป็นคาแรคเตอร์ที่มีพัฒนาการน่าสนใจอีกด้วย (โดยเฉพาะในตอนจบ)

และระหว่างดูผมก็ตระหนักได้ถึง “ความแก่” ของตัวเองครับ (555) ที่รู้สึกแบบนั้นก็เพราะดาราที่มารับบทพ่อๆ แม่ๆ นั้นล้วนเป็นดาราตอนผมยังรุ่นๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะ Luke Perry, Marisol Nichols, Mädchen Amick, Skeet Ulrich, Lochlyn Munro และ Molly Ringwald ก็ลองว่าดาราที่ผมคุ้นเคยจากบทวัยรุ่นๆ ต้องมาเป็นพ่อแม่แล้ว มันก็สะท้อนมาถึงตัวเราที่อายุเยอะตามล่ะครับ

ดาราในเรื่องถือว่าเด็ดครับ ส่วนเรื่องราวก็เล่าได้น่าติดตามดี จังหวะการเล่าเรื่องและวางปมถือว่าพอเหมาะ หนังเดินเรื่องใน 2 ส่วนไปพร้อมๆ กันครับ ส่วนแรกคือปมดราม่าของแต่ละคน ทุกตัวละครล้วนมีปมในใจ ซึ่งพอแต่ละตอนผ่านไป พวกเขาก็โตขึ้นๆ ได้เรียนรู้วิชาชีวิตมากขึ้นทีละนิด ซึ่งการที่ผมชอบซีรี่ส์นี้ในแง่หนึ่งก็คงเพราะมันมีความเป็น Coming of Age อยู่ในนั้นน่ะครับ

ส่วนเส้นเรื่องสืบสวนก็ทำได้น่าติดตาม มีทิ้งปมชวนให้ชมต่อไปจนจบ มีการหักมุมให้เราลุ้น โดยส่วนตัวผมว่าทั้งเส้นเรื่องดราม่าและสืบสวนต่างก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีครับ การเดินเรื่องทั้งสองส่วนก็สอดประสานกันแบบเหมาะเจาะ เลยทำให้หนังดูเพลินไปเรื่อยๆ จนจบ
(ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ)
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน