โดยส่วนตัวผมมองว่านี่คือหนังที่มีสาระมากๆ เรื่องหนึ่งนะ มันต่อยอดสาระจากภาคแรกได้ดี ซึ่งสาระอันหนึ่งจากภาคแรกก็คือ การสะท้อนให้เราเห็นว่า คนที่ใช้ชีวิตแบบไม่จริงจัง ไม่เป็นโล้เป็นพาย เหลวไหลไปวันๆ นั้น มันจะได้รับผลเป็นเช่นไร

เราอาจไม่ต้องถึงกับใช้ชีวิตจริงจัง ใส่สูทผูกไทไปทำงานเพียงอย่างเดียวครับ แต่ขอแค่เราตระหนักว่าองค์ประกอบการจะดำรงชีวิตอยู่ได้นั้น เราก็ต้องมีความมั่นคงทางกาย (แข็งแรง ไร้โรค) มีความมั่นคงทางใจ (ทำสิ่งที่ชอบ รู้จักพักผ่อน ทำอะไรที่ดีต่อใจ) และปฏิเสธไม่ได้คือ ความมั่นคงทางเศรษฐกิจ (มีเงินประทังชีวิต)

อย่างพวกเรนตันที่เสพยา จะว่าไปพวกเขาก็คงสุขทางใจน่ะครับ เสพแล้วลอย ฉีดแล้วโล่ง แต่สุขภาพทรุด เงินก็ร่อยหรอ ไม่ก็ต้องไปปล้นเขามา หรืออย่างไซม่อนก็ถึงขั้นต้องเสียลูกไปทั้งคน (ฉากที่แฟนไซม่อนขอเสพยาต่อหลังลูกตายเป็นอะไรที่สะท้อนอาการแหลกสลายทางใจได้อย่างน่าคิด)

เมื่อถึงจุดหนึ่งเรนตันก็ตัดสินใจจะเริ่มใหม่ เชิดเงินหนีมา เขาคิดว่าเงินจะเป็นจุดเริ่มของชีวิตที่ดีได้ แต่เอาเข้าจริงแม้จะมีเงิน แต่ประสบการณ์ชีวิตเขายังไม่มากพอ สุดท้ายชีวิตก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม จนต้องกลับมาพาผองเพื่อนกลุ่มเดิม เพื่อคลายความค้างคาบางอย่างลง

หนังภาคแรกชี้ชวนให้เราไตร่ตรองว่าตอนนี้เรากำลังดำเนินชีวิตอยู่อย่างไร เราใช้เวลาปัจจุบันไปแบบไม่ห่วงใยอนาคตหรือไม่ เราเอาแต่เสพสุขโดยไม่คิดถึงความทุกข์ที่จะตามมาหรือไม่… บางทีแม้พวกเราจะไม่ได้เสพยาแบบพวกเรนตัน แต่เราก็อาจมี “ความประมาทในชีวิต” ไม่น้อยไปกว่าพวกเขา

แล้วภาคนี้หนังก็ต่อยอดเรื่องราว พาเราย้อนไปสถานที่เก่าๆ ในภาคแรก (อย่างห้องของเรนตัน) มันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบครับ ยอมรับว่าระหว่างดูผมก็แอบโหยหาอะไรเก่าๆ เมื่อ 20 ปีก่อนอยู่เหมือนกัน… หนังมันชวนให้เรานึกถึงวันเก่าๆ น่ะครับ

และถ้าภาคแรกหนังสะท้อนความไร้แก่นสารของชีวิต มาภาคนี้หนังก็บอกเล่าถึงผลที่สืบเนื่องต่อกันมา (ว่าชีวิตทั้ง 4 ตัวละครหลักก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร) และประเด็นสำคัญในภาคนี้คือ พวกเขาพยายามตั้งต้นชีวิต (แม้จะดูเป็นการตั้งต้นที่ช้าไปหลายสิบปีก็เถอะ… แต่ก็ยังดี)

ผมชอบบทสรุปของสปั๊ดที่สุดน่ะครับ จริงๆ ผมเห็นใจเขามาตั้งแต่ภาคแรกแล้ว คือผมว่าเขาเป็นคนมีของนะ เพียงแต่ด้วยความอ่อนแอ ความหงอ ความไม่มั่นใจ ไม่กล้า ฯลฯ เลยทำให้ชีวิตติดแหง่ก ไม่มีอนาคตสักที จนมาภาคนี้จริงๆ พี่แกก็หงอเหมือนเดิม ขี้กลัวเหมือนเดิม แต่เขาแค่ “ลองลงมือทำ” เท่านั้น

เขาแค่ลองเขียนอะไรสักอย่างขึ้นมา เริ่มจากกระดาษแผ่นแรก เขียนให้เสร็จแล้วก็ให้คนใกล้ตัวอ่าน แม้จะมีคนพูดในเชิงว่า “แกจะทำไปทำไม” แต่เขาก็ยังทำต่อ แล้วก็มีกระดาษแผ่นต่อมา แผ่นต่อมา แผ่นต่อมา… รู้ตัวอีกทีพี่แกเขียนจะได้เป็นเล่มอยู่แล้ว

มันสะท้อนความจริงง่ายๆ ได้เลยครับว่า “คุณก็แค่ทำน่ะ ทำไปเถอะ” อย่ามัวกลัว อย่ามัววางแผน อย่ามัวรอให้อะไรๆ พร้อมก่อนแล้วค่อยเดินหน้า แบบนั้นมันยากที่จะมีอะไรงอกเงยขึ้นมาได้… คุณไม่มีทางนับถึง 10 ได้ หากเอาแต่นับ 1 ซ้ำอยู่ร่ำไป…

ผมชอบเรื่องของเบ็กบี้ด้วย ตอนแรกพี่แกก็เอาแต่จะบังคับให้ลูกใช้ชีวิตแบบที่เขาเคยใช้มา นั่นคือเป็นอาชญากรรม หาเงินด้วยการใช้กำลังและผิดกฎหมาย แต่พอเขานึกถึงพ่อตัวเองเท่านั้นล่ะครับ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาตระหนักเลยว่าชีวิตพ่อของเขากับชีวิตเขาก็ไม่ต่างกัน… มันเฮงซวยพอกัน

ตอนที่เขาบอกลูกว่า “จงมีชีวิตให้ดีกว่าที่พ่อและพ่อของพ่อเคยมี” ผมรู้สึกเลยว่าฉากนั้นสวยงาม และถือเป็นฉากซึ้งกินใจในสไตล์ของ Boyle (กินใจแบบลูกผู้ชายน่ะครับ น้ำตาไหลอยู่ภายในลึกๆ… ผมว่าน้ำตาในใจผมก็ไหลนะ)

ในแง่หนึ่งผมมองว่าหนังเรื่องนี้เหมือนเป็นหนังที่ “ส่งสาร” จาก “เด็กพังค์รุ่นเก่า” ส่งต่อมาให้เด็กรุ่นใหม่ได้ดู ได้เอาชีวิตของเด็กพังค์รุ่นเก่ามาเป็นตัวอย่างให้ลองเก็บไปคิด ไตร่ตรองดูดีๆ (จะเป็น “แบบอย่าง” หรือ “เยี่ยงอย่าง” ก็แล้วแต่)

สำหรับผมแล้ว ผมชอบ T2 Trainspotting ไม่ใช่ในฐานะหนังตลกร้ายแสบๆ เพียงอย่างเดียว แต่เพราะมันมีคุณค่าสะท้อนสังคมและแง่คิดดีๆ ที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายควรหันมามองครับ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน