IT ฉบับมินิซีรี่ส์เมื่อปี 1990 คือหนังที่ทำให้ผมกลัวมากเมื่อสมัยเด็กๆ แต่ขณะเดียวกันผมก็ชอบมันมากขนาดซื้อวีดีโอเก็บไว้ แต่ผมไม่กล้าเก็บม้วนไว้ในห้องตัวเองครับ (เพราะกล่องสวมวีดีโอเป็นรูปเพนนีไวส์ ปีศาจร้ายประจำเรื่อง) จนต้องเก็บไว้ห้องโถงชั้นล่างที่มีคนเยอะๆ แล้วพอจะดูทีไรก็ต้องเปิดชั้นล่าง ไม่กล้าเอาขึ้นไปเปิดข้างบนเด็ดขาด

และนี่ถือเป็นหนังที่ทำให้ผมจดจำชื่อ Stephen King ได้แบบขึ้นใจ แล้วจากนั้นก็ควานหาฉบับนิยายมาอ่าน แน่นอนว่าผมชอบมากๆ อีกเช่นกัน แม้จะอ่านแล้วรู้สึกขวัญผวาแค่ไหนก็เถอะ แต่ก็ยังหาโอกาสอ่านซ้ำอยู่เรื่อยๆ…

พูดได้เต็มปากครับว่า IT เป็นหนังและหนังสือแห่งความทรงจำสำหรับผม จากความกลัวเมื่อวัยเยาว์ก็ค่อยๆ กลายมาเป็นความชอบ จนบอกได้ว่าผมผูกพันกับผลงานชิ้นนี้ของ Stephen King อย่างมาก เพราะแม้หน้าหนังมันจะว่าด้วยเรื่องราวน่ากลัว แต่เอาเข้าจริงแล้วแก่นของมันคือเรื่องของมิตรภาพในวัยเยาว์ และความทรงจำสีจางๆ

และผมดีใจครับที่ IT ฉบับใหม่นี้ สามารถจับเอาแก่นของเรื่องราวมาถ่ายทอดลงบนแผ่นฟิล์มได้อย่างน่าจดจำ… อย่างน้อยก็สำหรับผมครับ ซึ่งผมบอกได้เลยว่าผมชอบมันมาก และยกให้นี่เป็นหนึ่งในหนังที่ดัดแปลงจากผลงานของ King ที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง (แต่ก็อย่างที่ผมบอกเสมอว่า แม้ผมจะชอบ แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะชอบเสมอไป)

IT ว่าด้วยเหตุปริศนาที่เกิดในเมืองเดอร์รี่ในปี 1989 เมื่อมีเด็กเริ่มหายตัวไป หนึ่งในนั้นคือจอร์จี้ (Jackson Robert Scott) น้องชายของบิลล์ (Jaeden Lieberher) ซึ่งเขาเองก็ยังคงรู้สึกผิดที่ปล่อยให้น้องออกไปเล่นคนเดียวในวันนั้น และในเวลาต่อมาเขาและเพื่อนๆ ก็ค้นพบเงื่อนงำประหลาดเกี่ยวกับประวัติของเมือง ที่ในทุกๆ 27 ปี เมืองเดอร์รี่จะต้องมีเหตุการณ์อันน่าสะพรึงเกิดขึ้น

แล้วในที่สุดพวกเขาก็เจอกับปีศาจร้ายที่มาในรูปของตัวตลกนามว่าเพนนีไวส์ (Bill Skarsgård) มันนี่เองคือสิ่งชั่วร้ายที่อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของเด็ก รวมถึงสารพัดความสยองที่เกิดขึ้นในเมือง… บิลล์กับพรรคพวกจึงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดยั้ง “มัน”

หน้าหนังนั้นคือแนวสยองครับ ซึ่งมันก็จะมีฉากน่ากลัวๆ และชวนหลอนแทรกลงมาเป็นพักๆ ซึ่งผมต้องยอมรับว่าผมไม่ถึงกับสะดุ้งสะเทือนอะไร ส่วนหนึ่งคงเพราะผ่านหนังสยองมาเยอะจนยอมรับว่าหลังๆ ผมดูหนังผีหนังสยองแล้วไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังชอบดูเพราะแม้เราจะไม่กลัวก็เถอะ แต่เราก็จะสัมผัสได้ว่าเรื่องไหนวางอารมณ์ความน่ากลัวได้ดีแค่ไหน วางจังหวะการหลอกและโปรยกลิ่นอายความสยองได้พอเหมาะหรือไม่… บางทีแม้เราจะไม่กลัว แต่ก็จับสัมผัสได้ครับว่าภาพที่เห็นตรงหน้ามันให้อารมณ์สยองได้กลมกล่อมไหม? ซึ่งสำหรับเรื่องนี้ ผมว่ามันกลมกล่อมดีครับ

และเอาเข้าจริงผมว่าฉากน่ากลัวทั้งหลายที่มีนั้น มันไม่ได้เป็นการเล่าเพื่อความสยดสยอง แต่เล่าเพื่อบรรยายถึงสิ่งที่ King เขียนไว้ในนิยาย นั่นคือภาพของเมืองเดอร์รี่ที่มีปีศาจร้ายอย่างเพนนีไวส์ออกอาละวาด ลักษณะมันจะออกมาในโทนแฟนตาซีหน่อยๆ (ยิ่งถ้าใครเคยอ่านนิยายจะตระหนักได้ว่า บางส่วนมันออกแนวไซไฟด้วยซ้ำ)

ในมุมหนึ่ง ผมจึงมองฉากสยองทั้งหลายในเชิงแฟนตาซี ดูตรงจินตนาการมากกว่าจะดูว่ามันสยองพองขนแค่ไหน เพราะอย่างที่บอกครับว่าเอาเข้าจริงมันไม่ได้สยอง ดังนั้นหากใครคาดหวังว่าหนังจะสยองแบบ The Conjuring หรือ Insidious ล่ะก็ คงต้องปรับความคาดหวังใหม่ครับ เพราะมันเป็นความสยองกึ่งแฟนตาซี เป็นการเอาบรรยายกาศความสยองมาเล่าเพื่อรับใช้ประเด็นหลักของหนัง ซึ่งก็คือเรื่องชีวิตของพวกเด็กๆ มากกว่า

ผมจึงมองว่าจุดเด่นจริงๆ ของหนังไม่ใช่ที่ความสยอง ทว่ามันคือเรื่องราวในเชิง Coming of Age ของเด็กๆ ซึ่งการแสดงดีๆ ของเหล่าดาราเด็กทั้ง 7 คนถทอว่าสามารถสวมบทบาทตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยม ซึ่งผมจะไม่บอกว่าคาแรคเตอร์ในหนังนั้นถอดมาจากหนังสือนะครับ เพราะบางจุดก็อาจมีบ้างที่ไม่ใช่ แต่โดยรวมแล้วผมเชื่อจริงๆ ว่าพวกเขาคือแก๊งขี้แพ้ที่ผมคุ้นเคยในนิยาย IT

ไม่ว่าจะบิลลี่ที่ติดอ่างประจำ แต่ก็เป็นผู้นำและมีเหตุผล, ริชชี่ (Finn Wolfhard) สี่ตาตัวฮาประจำกลุ่ม, เอ็ดดี้ (Jack Dylan Grazer) เด็กท่าทางขี้โรคที่แม่ห่วงและหวงจนเกินเหตุ, สแตน (Wyatt Oleff) เด็กที่ดูนิ่งๆ แต่เอาเข้าจริงก็เป็นคนคิดมากคิดเยอะ ซึ่ง 4 คนนี้คือกลุ่มเพื่อนดั้งเดิมครับ

ส่วนที่เหลืออีก 3 ที่เพิ่งมาแจมกลุ่มนี้ก็ได้แก่ เบน (Jeremy Ray Taylor) เด็กอ้วนขี้อายที่ตกเป็นเป้าโดนอันธพาลรังแกเสมอ, เบฟเวอร์ลี่ (Sophia Lillis) สาวแกร่งที่จำต้องทนอยู่กับพ่อ (ที่เธอรู้สึกว่าไม่เคยไว้ใจเขาได้เลย) และ ไมค์ (Chosen Jacobs) เด็กผิวดำที่มาแจมกลุ่มเป็นคนสุดท้าย
(ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ)
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน