ถ้าถามว่าหนังดีไหม ผมก็ว่าหนังดีครับ มันอาจม่ได้มีมุกฮาๆ สนุกๆ แบบ American Pie และมันอาจไม่ได้เจ๋งเป้งเท่า Boyhood แต่มันถือเป็นหนังชีวิตวัยรุ่นที่เล่าได้อย่างเรียบง่ายแต่น่าจดจำ มันอาจจะเดินเรื่องแบบเรื่อยๆ แต่ก็ทำให้เราหลายคนนึกถึงวันเก่าๆ สมัยเรียนได้

อย่างผมนี่ก็คงเป็นกลุ่มเป้าหมายน่ะครับ ตอนนี้โตแล้ว มีครอบครัวแล้ว ทำงานเผชิญกับชีวิตจริง พอได้ดูเรื่องนี้ก็หวนคิดถึงวันเก่าๆ วันที่เรายังสนุกกับชีวิตได้ ยังไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย แค่คิดเรื่องการเรียน การสอบ การสนุกสนานกับเพื่อนๆ เป็นหลัก และยังมอง “อนาคต” ว่าเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง “ไม่ต้องรีบคิดถึงมันก็ได้”

ผมเลยดูหนังเรื่องนี้อย่างมีความสุขครับ ดาราในเรื่องก็คัดมาดี Jenner เหมาะมากในบทเจค เขาทำให้ตัวละครนี้ดูเป็นพระเอก เป็นคน Nice ที่มักจะมีเสน่ห์เสมอ ในขณะที่เพื่อนๆ ของเขาก็เล่นได้ดีทุกคนครับ ทุกตัวล้วนมีคาแรคเตอร์ มีวาระให้จดจำ

ถ้าถามว่าชอบใครสุด ผมว่าผมชอบบทฟินเนแกนนะ คนที่รับบทก็คือ Glen Powell ที่เคยเล่นหนังเข้ามาผมมากๆ มาหนหนึ่ง (เขาเล่นเป็นนักบินอวกาศแสนดีใน Hidden Figures น่ะครับ) ในเรื่องเขาเป็นคนแบบช่างพูด ช่างคิด ดูเป็นคนที่มีหัวคิดแต่ก็แอบกบฎอยู่ในที

ผมชอบตอนเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องความเชื่อมและความงมงายที่สนามน่ะครับ “ความเชื่องมงายมีไว้สำหรับเชื่อมโยงความเป็นไปได้ เพื่ออุปโลกน์ความหมายให้เหตุบังเอิญต่างๆ ที่มีในโลกนี้” ประโยคนี้สื่อให้เห็นเลยว่าฟินเนแกนเป็นคนช่างสังเกตแค่ไหน คือสิ่งที่เขาพูดจะถูกหรือผิดก็เป็นอีกเรื่องครับ แต่มันทำให้เรารู้คาแรคเตอร์เลยว่าหมอนี่คิดเป็น

ส่วนนางเอกก็คือดาราที่ผมชอบอย่าง Zoey Deutch เป็นบทที่เหมาะกับเธอมากรับ สาวน่ารักที่มั่นใจในตนเอง แต่ก็แฝงความหวานไว้ และที่สำคัญคือเป็นสาวมีสมอง ผมชอบฉากที่เธอคุยโทรศัพท์กับเจครอบแรกน่ะครับ มันสะท้อนตัวตนทั้งเธอและเจคได้ดี และชุดที่เธอใส่ตอนนัดเจคมารอบแรกก็สวยมาก ทำเอาผมสตันท์ไปเลย

โดยรวมแล้วผมชอบหนังเรื่องนี้ครับ ระหว่างดูมันทำให้ผมยิ้มมุมปากอยู่เรื่อยๆ ครับ อย่างภาพกองวีดีโออัดเป็นต้น ถ้าเป็นคนยุคใหม่อาจไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หากเป็นรุ่นเราๆ (30 อัพ) ต้องจำได้ดีครับว่าสมัยก่อนเวลาจะอัดรายการทีวีทีก็ต้องหาวีดีโอมาอัด ยิ่งสมัยก่อนตั้งเวลาไม่ได้ก็ต้องมานั่งรอ บางทีรายการไหนมาดึกๆ ก็ตั้งอัดไว้ แล้วเราก็นอน ไว้ค่อยเปิดดูตอนเช้า… แต่ถ้าไฟดับระหว่างนั้นก็เป็นอันอด

และที่ผมชอบอีกอย่างคือมันสะท้อนถึงเรื่องจริงของชีวิตได้ดีครับ เช่น ยามเราออกจากมัธยมมาเข้ามหาลัยนั้น มันคือการเปลี่ยนโลกนะ สมัยมัธยมเราอาจจะเก่งมาก เป็นที่หนึ่ง แต่พอเข้ามหาลัยเราก็จะได้เจอกับคนที่เก่งไม่น้อยหน้ากัน หรือบางคนอาจเก่งกว่า หากใครเคยป็อบปูลาร์ก็อาจไม่ป็อบอีกต่อไป เราก็ต้องคอยปรับตัว รับมือกับความเปลี่ยนแปลง

บางครั้งพออยู่ที่ใหม่เราก็เมียงมองหาเพื่อนจากโรงเรียนเก่าด้วยความหวังว่าอย่างน้อยเราก็มีเพื่อนกลุ่มเดิมให้คบ แต่เอาเข้าจริงแล้วมันไม่มีอะไรการันตีครับว่าเรากับเพื่อนจากโรงเรียนเก่าจะยังคบกัน เพราะเมื่อถึงจุดหนึ่งเพื่อนเหล่านั้นก็อาจค่อยๆ ห่างจากเราไป เพราะเจอสังคมใหม่ที่แมทช์กันมากกว่า (อย่างที่เราเห็นเจคกับเพื่อนสมัยเรียน พอโตแล้วก็อยู่คนละบ้าน ชอบไปคนละแบบ)

ส่วนเราก็อาจเจอเพื่อนใหม่ หรืออาจเจอความรักซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่ทำให้เราห่างเหินกับเพื่อน (เพราะเราย่อมต้องให้เวลากับแฟนมากกว่า) เรื่องพวกนี้นึกแล้วยิ้มจริงๆ ครับ… มันคือความทรงจำอันแสนหวาน มันคือ “อิฐ” ที่ก่อร่างสร้างตัวเรา ให้มาเป็นเราอย่างที่เป็นในทุกวันนี้

อย่างที่บอกครับว่าหนังไม่ได้ถึงขั้นเจ๋งโคตร แต่มันถูกใจผม มันมีความกลมกล่อมในแบบของมัน ซึ่งก็อยากให้ลองได้ชมกันครับ ยิ่งใครอายุ 30 อัพนี่ผมเชื่อว่าน่าจะจูนกับหนังเรื่องนี้ได้นะ เพราะมันเป็นเหมือนวีดีโอม้วนเก่าๆ ที่เอาภาพของเราๆ ในสมัยเรียนมาเพลย์เล่นให้เราดูใหม่อีกหน

และสำหรับคนที่ดูแล้วรู้สึกไม่โอกับตอนต้นๆ (ที่เน้นไปเรื่องกินเหล้า, เรื่องผู้หญิง และเรื่องห่ามๆ) ก็อยากให้รอสักนิดครับ ลองดูให้เข้าถึงตอนกลางๆ ท่านจะเริ่มเห็นสารสาระดีๆ ที่ Linklater ตั้งใจนำมาบอกเล่าให้เราได้รับรู้… สำหรับผม ผมคงเอามาดูอีกน่ะครับ ชอบจริงๆ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน