เมื่อคุณคบหาดูใจ เริ่มต้นที่จะรักใครสักคน คุณอาจเจอเรื่องยากลำบากระหว่างทาง หลายครั้งคุณอาจต้องทน และคิดว่าทำไมเราถึงต้องทนอยู่ฝ่ายเดียว อีกฝ่ายจะเข้าใจและรับรู้ไหมว่าเราต้องทนอะไรบ้าง? บางทีเราอาจจะไม่รู้เลยว่าทั้งเราและอีกฝ่ายต่างก็ต้องเจอกับห้วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อยไปกว่ากัน

“ความรู้สึก” เป็นได้ทั้งสิ่งที่เชื่อมใจคนให้กระเถิบใกล้เข้าหากัน และอาจเป็นสิ่งที่จับกระชาก ลากคนให้แยกไกลจากกัน… แต่หากมองดีๆ “ความรู้สึก” อาจไม่ใช่ผู้รับผิดชอบที่แท้จริง หากแต่เรานั้นเองที่ต้องรับผิดชอบต่อผลลัพธ์นั้น เพราะมันขึ้นกับว่าเราจะปล่อยให้ความรู้สึกที่ว่านั้น ส่งผลอย่างไรต่อตัวเรา

การแสดงออกทางความรักของเรากับคนที่เรารัก อาจเป็นดั่งเส้นขนาน บางครั้งมันอาจแวะมาแตะๆ กัน แต่บางครั้งก็เหมือนมันจะห่างๆ มันอาจเป็นคนละภาพกับที่เราเห็นในหนัง ที่พระเอกนางเอกเวลาทำอะไรที่มัน Romance มันจะคลิ้กกันพอดีเป๊ะ ดูแล้วหวานเป็นอย่างยิ่ง…

แต่ชีวิตสำหรับชีวิตจริงแล้ว ยามที่คนรักแสดงออกถึงความรักต่อเราอย่างตั้งใจ เราอาจไม่เข้าใจและไม่ได้มองว่ามันคือการแสดงความรักเลยก็ได้ และที่หนักกว่าคือเราอาจจะมัวแต่ยึดภาพ “วิธีการแสดงความรักที่ถูกต้อง” โดยอิงจากความคิดของเราเป็นหลัก (หากเขาไม่ทำตามนั้น แสดงว่าไม่รักเรา…)

บางครั้งเราย่ำยีหัวใจของคนที่เรารัก โดยใช้นิยามความรักของเราเป็นเครื่องประหัตประหาร… มันคงเป็นเรื่องแสนเศร้าหากเราไม่สามารถตื่นมาตระหนักรู้ได้ว่า เราอาจจะเผลอใช้ “รักสังหารรัก” เอารักในแบบของเราไปเหยียบย่ำคุณค่าความรักของคนอื่น…

เผินๆ มันอาจไม่เกี่ยวอะไรกับหนัง… ใช่มันอาจไม่เกี่ยวอะไรเลยก็ได้… แต่มันคืออะไรบางอย่างที่โผล่ขึ้นมาในหัวผม หลังดูหนังเรื่องนี้จบ และผมรู้สึกขอบคุณที่หนังไซไฟโรแมนติกเรื่องนี้ ทำให้ผมได้คิด ได้ทบทวน ได้มองอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก”
ผมชอบหนังเรื่องนี้มากกว่าที่คิดไว้ คือผมรู้ว่ามันต้องออกมาดีน่ะครับ แต่นึกไม่ถึงว่าหนังมันจะสร้างออกมาได้ละมุนหัวใจ และ Touch ทางอารมณ์ได้ขนาดนี้ ดนตรีเพราะ บรรยากาศเหมาะ การเดินเรื่องก็ให้รสชาติครบทั้งอารมณ์หนังรัก หนังชีวิต และหนังไซไฟ ยิ่งเพลงปิดตอน End Credits ขึ้นยิ่งทำให้เราอินกับหนังไปกันใหญ่

ผมชอบความละมุนทุกภาคส่วนของหนังเรื่องนี้ เริ่มจากนักแสดงที่สวมบทบาทได้อย่างน่าปรบมือ รายที่ผมชอบสุดคงหนีไม่พ้น Nana Komatsu ครับ เธอน่ารักตั้งแต่นาทีแรกของการปรากฏตัว และที่สำคัญคือเป็นความน่ารักที่แฝงอะไรบางอย่างไว้ คือเรารู้แต่แรกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีปมอะไรสักอย่างให้เราติดตามอย่างแน่นอน

แต่ประเด็นคือ มันไม่ได้เป็นปมที่ชวนสงสัย ซึ่งอันนี้ต้องอาศัยความเหมาะในการแสดงออกพอสมควรครับ เพราะถ้าแสดงผิดจุดล่ะก็ อารมณ์แฝงปมที่ว่าอาจจะชวนให้นึกเป็นแนวลึกลับหลอนๆ เลยก็ได้ ซึ่ง Komatsu แสดงได้พอเหมาะ มาพร้อมความน่ารักสดใส มันเลยสอดคล้องกับไทม์ไลน์ของเรื่องราวอย่างดี

ส่วน Sôta Fukushi ตอนต้นๆ ก็เหมือนเด็กเนิร์ดหนุ่มที่ยังไม่มีอะไรมาก บางช่วงก็เหมือน Komatsu จะดูเด่นกว่าเยอะ แต่พอถึงจุดหนึ่งตอนกลางๆ เรื่อง (ท่านจะทราบเมื่อได้ชมครับ) Fukushi ก็สามารถถ่วงน้ำหนักความเด่นไปสู่ตัวเขาได้ เหมือนเป็นการรับส่งพลังจากบทนางเอกไปสู่พระเอกน่ะครับ ซึ่งอันนี้ผมยกนิ้วให้เลย อารมณ์มันได้จริงๆ
หนังบีบน้ำตาผมสำเร็จในหลายวาระ ว่าจะไม่อินแล้ว แต่พออินเท่านั้นล่ะครับ มันหยุดยากเลย เพราะหนังสะท้อนให้เราเห็นถึงความรักและความเสียสละของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ถ่ายทอดได้อย่างสวยงามและน่าจดจำ แม้มันอาจจะดูแฟนตาซีหรืออาจจะดู “เว่อร์” เกินไปสำหรับความรู้สึกของใครหลายๆ คน อาจทำให้หลายคนมองว่า “คนเรามันจะรักและทำให้กันได้ขนาดนี้จริงๆ หรือ?” แต่ผมเชื่อว่าใครที่เคยทุ่มเทเพื่อความรักไปจนถึงจุดนั้น คงซึ้งกับเรื่องราวได้ไม่ยากครับ

ผมชอบช่วงเวลาที่พระเอก-นางเอกได้เรียนรู้อะไรสักอย่างจากสถานการณ์ที่พวกเขาเจอ ซึ่งหากเราถอดความเป็นไซไฟออกไปจากเรื่อง แล้วมองว่าคู่รักคู่นี้พยายามที่จะทำให้ต้นรักของพวกเขาเติบโตต่อไปได้ แม้จะต้องเจอกับอุปสรรคแค่ไหนก็ตาม เราก็จะพบว่าคู่ทากาโตชิกับเอมิ ก็คือคู่รักที่เราพวกเห็นได้ทั่วไป พวกเขาก็แทบไม่ต่างจากเราและแฟนที่พบกัน รักกัน แล้วก็เจอปัญหากัน (ไม่มีคู่รักคู่ใดไม่มีปัญหาครับ)

ส่วนผลลัพธ์ที่แตกต่างกันไประหว่างคู่รักแต่ละคู่ก็คือ ทางออกจากปัญหาที่คู่รักแต่ละคู่เลือกเดินนั้นมันเป็นอย่างไร พวกเขาเรียนรู้กันและกันได้ไหม? พวกเขาใช้ประสบการณ์มาเป็นครูสอนตัวเองไหม? พวกเขาให้อภัยกันได้ไหม? พวกเขาเสียสละกันไหม และอีกฝ่ายปฏิบัติตนในแบบที่คู่ควรกับความเสียสละของอีกฝ่ายไหม?

คะแนนความชอบ 8/10

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน