ถัดจากนี้จะเริ่มมีสปอยล์ละนะครับ
ว่าตามจริงมุก “ไทม์ไลน์ความรักที่สวนทาง” สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ของใหม่ เพราะมันคุ้นๆ คล้ายๆ กับมุกนี้มาจาก The Time Traveler’s Wife แล้วก็ตามด้วย Doctor Who ปี 4 (เรื่องของริเวอร์ ซองน่ะครับ) ดังนั้นผมเลยเก็ทมุกได้ตั้งแต่ตอนต้นๆ ว่าไทม์ไลน์มันคงประมาณนี้แหละ

แต่ลองว่าของดียังไงก็เป็นของดีครับ แม้ผมจะเดามุกได้ แต่หนังก็ยังทำให้ผม “รัก” ได้แบบเต็มๆ เพราะหนังสามารถร้อยเรียงเรื่องราวได้อย่างอบอุ่น กรุ่นไอรัก ตอนต้นๆ อาจจะยังไม่เท่าไร (ซึ่งจริงๆ ก็เป็นปกติของหนังญี่ปุ่นแนวนี้อยู่แล้ว ที่ตอนเปิดมักจะทำให้เราต้องปรับตัว ตั้งลำตามเรื่องอยู่เล็กน้อย) แต่พอเดินไปสักพัก ความน่ารักก็ค่อยๆ ตามมา

และกลายเป็นว่าเมื่อดูจนจบ เมื่อเข้าใจอารมณ์และเรื่องราวครบทั้งหมดแล้ว ฉากตอนเปิดเรื่องที่ดูจะไม่มีอะไร ก็กลายเป็นฉากที่มีนิยามความหมายขึ้นมาในหัวใจเราทันที สำหรับผมหนังเรื่องนี้ทำสำเร็จทั้งในแง่หนังไซไฟ และหนังรักโรแมนติก มันสามารถมอบห้วงอารมณ์โศกซึ้ง และอารมณ์อิ่มอุ่นให้กับเราได้พร้อมๆ กัน

พอดูจบก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเรื่องมันเศร้า แต่ขณะเดียวกันมันก็รู้สึกดีที่เราได้รับรู้เรื่องราวที่สวยงาม เรื่องของพระ-นางคู่นี้ และทำให้เราตระหนักถึงความจริงอย่างหนึ่งของ “การพบเจอ” ว่าจริงๆ แล้ว “มันคือจุดเริ่มต้นของการพรากจาก” ไม่ว่ากับใครหรือที่ไหน ความจริงข้อนี้ก็จะเป็นความจริงเสมอไป

และความจริง (หรือความ “ที่น่าจะจริง” ทั้งหลายแหล่) ไม่ได้มีไว้ให้เราโศกเศร้ากับความโหดร้ายของมัน แต่มันมอบโอกาสให้เราลองทำความเข้าใจ เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ใช้มันเป็นเครื่องนำทางในการดำเนินชีวิตและก้าวเดินต่อไป ใช้เพื่อช่วยให้ชีวิตเราคุ้มค่า ให้ทุกหยดน้ำตามีความหมาย ให้ทุกความทุกข์นำเราไปสู่รอยยิ้ม

ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด ให้มันเป็นจุดเริ่มต้นของช่วงเวลาต่อๆ ไปที่สวยงาม เราไม่ต้องรอให้ใครมาเนรมิตให้ เรานี่แหละครับคือคนลงมือสร้างมันได้ ยิ่งถ้าเรามีคนใกล้ตัวด้วยแล้ว มันก็เป็นเรื่องดีมิใช่หรือ หากเราสามารถสร้างรอยยิ้มให้ตัวเองได้ และส่งกระจายความสุขที่มี ชวนให้คนที่อยู่ใกล้ๆ เรา ได้ยิ้มไปด้วยกัน…

ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด เพราะช่วงเวลานี้คือช่วงเวลานี้ เพราะนาทีนี้มิอาจย้อนคืน เพราะเมื่อเราหลับไปแล้ว พอตื่นก็จะกลายเป็นอีกวัน… เราอาจมีพรุ่งนี้อีกนับพันนับหมื่นวัน แต่วันนี้ของวันนี้จะมีเพียงครั้งเดียว – เช่นนั้นแล้ว มันมิใช่เรื่องพิเศษหรือ? มันมิใช่สิ่งควรค่าแก่การถนอมและใส่ใจหรือ?

มันอาจจริงที่สักวันเราจะต้องพรากจากใครสักคน แต่อย่างน้อยนาทีนี้ เวลานี้ เราก็สามารถสร้างช่วงเวลาดีๆ ร่วมกับเขาได้ สร้างความทรงจำดีๆ ให้เกิดขึ้นได้ เพราะทุกวันที่ตื่นขึ้นมา คือโอกาสในการแต่งแต้มชีวิตเราและคนอื่นๆ รอบตัวเรา… เราเลือกที่จะทำวันนั้นให้มันเป็นมากกว่าแค่การตื่นมาหายใจ กิน แล้วก็นอนได้

การดูหนังเรื่องนี้มันกระตุ้นให้ผมย้อนทบทวนชีวิตตน โดยเฉพาะเส้นทางรักที่ผ่านมา มันทำให้เรากล้าเผชิญกับความเห็นแก่ตัวที่เราอาจเคยกระทำต่อคนรัก มันทำให้เราย้อนมองรอยปริแตกทั้งเล็กและใหญ่ระหว่างเรากับคนรัก ที่เราอาจจะไม่เคยเข้าใจ (หรือไม่พยายามเข้าใจให้มากพอ) ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้ซับซ้อนเลยแม้แต่น้อย

หลายครั้งที่เราทำให้ชีวิตมันยากโดยใช่เหตุ หลายครั้งเรารู้ว่าผลลัพธ์จากการกระทำของเรามันจะส่งผลเสียแค่ไหน แต่เราก็ยังไม่วายทำมันลงไปด้วยพลังของอารมณ์ เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้แล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ และทางเดียวที่จะไม่ทำให้มันเป็นวาระที่น่าขัน คือเราต้องไม่ลืมที่จะเรียนรู้จากมัน

ความรักคืออะไร? นิยามหนึ่งของมันอาจหมายถึง การที่ใครสักคนดูแลเราและเราดูแลใครสักคนไปจนตลอดชีวิต ผลัดกันแบ่งปันความห่วงใย ผลัดกันให้อภัย ผลัดกันเรียนรู้ ร่วมกันรดน้ำพรวนดินให้ต้นรักเติบโตไปด้วยกัน แบ่งปันชีวิต ให้ต่างคนต่างได้เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

ความรักเริ่มที่ไหนหรือสิ้นสุดที่ไหนอาจไม่สำคัญเท่ากับว่า ณ จุดสุดท้ายปลายทาง เราจะสามารถหลอมรวมสองชีวิตเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันได้หรือไม่ เพราะหากสุดท้ายเราทำได้ดังนั้นแล้ว ต่อให้ช่วงเวลาที่ได้รักกันมันจะแสนสั้น มันก็จะไม่มีวันจางหายหรือสูญสลายไป

ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน รักก็จะยังคงสวยงามเสมอไป…

คะแนนความชอบ 8/10

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน