Like This Video 2202

Added by พี่หมื่น 05/06/2015

รสชาติของ Song One แตกต่างไปจากที่ผมคาดพอสมควร

แม้หน้าหนังจะชวนให้คิดถึง Begin Again หรือ Once ที่มีเนื้อหาชวนอิ่มใจและเติมเต็มความหวัง แต่สิ่งที่ผมสัมผัสจากการดู Song One นั้นไม่เชิงให้อารมณ์ประทับใจในโทนนั้นสักเท่าไร

เรื่องว่าด้วยเฮนรี่ (Ben Rosenfield) ประสบอุบัติเหตุเป็นเจ้าชายนิทรา (เนื่องจากเดินใส่หูฟัง เพลิดเพลินบทเพลง แล้วก็เดินข้ามถนน) นั่นเลยทำให้แฟรนนี่ (Anne Hathaway) พี่สาวที่ห่างจากครอบครัวไปนานตัดสินใจเดินทางกลับมาเพื่อดูอาการน้องชาย

ที่เราได้เห็นจากตัวอย่างคือ เมื่อเฟรนนี่กลับมาแล้ว เธอก็พยายามหาทางช่วยให้น้องฟื้นคืนสติ โดยการเดินรอบเมืองไปตามไดอารี่ที่น้องบันทึกไว้ ประมาณว่าน้องชอบไปไหนเธอก็จะเดินไปอัดเสียงบรรยากาศ ณ ที่นั้นๆ มาเปิดให้น้องฟัง ด้วยความหวังว่าเสียงเหล่านั้นจะดึงสติน้องของเธอให้กลับมา

ทว่าตัวหนังกลับไม่ได้เน้นเรื่องนี้สักเท่าไรครับ ส่วนมากก็เน้นไปที่ปมว่าทำไมแฟรนนี่ถึงจากบ้านไป, เน้นความรู้สึกผิดที่เธอมีต่อน้องชาย แล้วก็เน้นไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจมส์ ฟอร์เรสเตอร์ (Johnny Flynn) นักร้องหนุ่มที่เป็นไอดอลของเฮนรี่

ยอมรับว่าดูแล้วรู้สึกเรื่อยๆ ครับ ไม่ได้ติดตรึงเหมือน 2 เรื่องที่ผมกล่าวถึง ส่วนหนึ่งก็คงเพราะหนังเทน้ำหนักไปที่ความสัมพันธ์ของแฟรนนี่กับเจมส์ ซึ่งมันออกแนว “ความรัก” ตามสูตรสำเร็จน่ะครับ หนังเลยไม่แตกต่างจากหนังสไตล์นี้ และในแง่อารมณ์แล้วหนังก็ยังไปไม่ถึงจุดที่จะทำให้เราอิน

พอผมลองมาคิดๆ ดู รู้สึกว่าการที่หนังอย่าง Begin Again หรือ Once ทำให้ผมรู้สึกรักและชอบก็คงเพราะการเดินเรื่องที่ไม่เน้นไปที่ความรักแบบสูตรสำเร็จน่ะครับ แต่จะเน้นไปที่ความฝันหรือจุดมุ่งหมายอะไรสักอย่างของตัวละคร หนังจะพาเราเดินไปบนเส้นอารมณ์นั้นจนสุดจนเราอิ่มและซึมลึก ในขณะที่ความผูกพันหรือความสัมพันธ์เชิงรักๆ จะเป็นเรื่องรองครับ เหมือนหนังปล่อยให้ตัวละครผ่านเรื่องราวด้วยกันไปเรื่อยๆ ให้มีปฏิสัมพันธ์ในเชิงสวยงามด้วยกันเยอะๆ จนเราเองก็ซึมรูปแบบความสัมพันธ์ที่สวยงามของพวกเขาทีละนิดๆ

ครั้นพอถึงตอนจบ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็จะเปรียบได้กับเพลง “ไม่ต้องมีคำบรรยาย” ของมิสเตอร์ทีม

ไม่ต้องบอก ไม่ต้องบิ้ว ดูก็รู้ว่ามีสายใยอันแน่นแฟ้นเกิดขึ้นกับพวกเขาแล้ว จะรักแบบแฟนหรือแบบเพื่อนก็ว่ากันไป แต่เรารู้ด้วยใจว่า “มันเกิดขึ้นแล้ว”

สำหรับ Song One โดยรวมๆ ก็เลยเป็นหนังแนวโรแมนติก+ดราม่าอีกเรื่องหนึ่งที่ดูได้แบบ เพลินๆ แต่ไม่ถึงกับตราตรึง แม้จะมีนักแสดงดีๆ อย่าง Hathaway และ Mary Steenburgen (ในบทแม่ของแฟรนนี่) มาดึงความสนใจ แล้วก็มีเพลงเพราะๆ ประกอบตลอดก็ตาม

เอาเป็นว่าถ้าใครชอบหนังแนวโรแมนติกดราม่าที่มีเพลงประกอบ เพราะๆ ก็ลองลิ้มได้ครับ เพราะอย่างน้อย Hathaway ก็แสดงได้ดี และเสียงเธอก็ดีอยู่แล้ว (ใครดู Les Miserables น่าจะรู้ดี) ขอเพียงไม่คาดหวังก็น่าจะโอเคอยู่ครับ

ปล. อันนี้ผมแอบคิดน่ะครับ ผมยังนึกถึงฉากที่คน 2 คนเดินใส่หูฟังท่องเมืองอย่างแสนสุขใน Begin Again ก็เลยคิดเหมือนกันว่า หนังสามารถเอาอารมณ์แบบนั้นมา ใช้ตลอดทั้งเรื่องได้ ประมาณว่าให้แฟรนนี่ค่อยๆ เดินตามรอยเท้า (หรือรอยฝัน) ของน้องชายไปเรื่อยๆ ซึมกับโลกของน้องชายคนนี้ ให้โลกของเฮนรี่ค่อยๆ โอบกอดเธอ แบบนั้นมันคงจะสวยงามทีเดียว
คะแนนความชอบ 6/10 ครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน