คิดแล้วเชียวว่าผมต้องชอบ The Hundred-Foot Journey แหงมๆ

หนังมีของโปรดของผมเป็นส่วนผสมอยู่เพียบ ตั้งแต่พล็อตว่าด้วยอาหารการกิน, ความเป็นหนัง Feel Good, เหตุเกิดในเมืองเล็กกลางขุนเขา และธรรมชาติสวย อีกทั้งผู้กำกับคือ Lasse Hallström แห่ง What’s Eating Gilbert Grape, Chocolat และ Hachi: A Dog’s Tale เรียกว่าหนังชูป้าย “เชลล์ชวนชิม” ให้ผมเห็นเลยทีเดียว

เป็นเรื่องของครอบครัวนักปรุงชาวอินเดียซึ่งย้ายมาอยู่ที่ “แซงต์ แอนโทนิน โนเบล วัล” หมู่บ้านเล็กๆ ในฝรั่งเศส โดยพ่อ (Om Puri) ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวยืนกรานว่าจะเปิดร้านอาหารอินเดียที่นี่ให้ได้ และเชฟมือหนึ่งที่เขาไว้ใจก็คือ ฮัสซัน (Manish Dayal) ลูกชายของเขานั่นเอง

แต่พอดีว่าฝั่งตรงข้ามของร้าน คือร้านอาหารฝรั่งเศสของมาดาม มัลลอรี่ (Helen Mirren) ที่มีชื่อเสียงอีกทั้งได้รับดาวมิชลินเป็นประกันความอร่อย และมาดามเองก็เป็นพวกไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ ด้วย

ศึกร้านอาหารที่อยู่ห่างกันแค่ “100 ฟุต” จึงเริ่มด้วยประการละฉะนี้

ผมเล่านี่แค่ครึ่งเรื่องเท่านั้นนะครับ อีกครึ่งอยากให้ลองไปดูเอง บอกได้แค่ว่านี่ไม่ใช่หนังทำอาหารแข่งขันหรือแย่งลูกค้าแข่ง กัน ทว่านี่คือหนังว่าด้วย “คนที่รักในอาหาร” มาใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆ กัน มีบ้างที่กระทบกระทั่ง แต่สุดท้ายแล้ว “อาหาร” นี่แหละ ที่จะเป็นสื่อกลางนำทางให้พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน

+ หนัง Feel Good ครับ ดูแล้วมีความสุขมาก จุดปลื้มจุดแรกคือดาราครับ Mirren เล่นได้ดีไม่มีตก เธอใส่ความร้ายแบบน่ารักลงไปในบทนี้อย่างพอเหมาะ พอๆ กับ Puri ดาราระดับตำนานอีกคนของอินเดีย รายนี้ก็ไม่น้อยหน้าครับ เล่นได้สุดยอดไม่ยิ่งหย่อน หลายฉากเล่นเอาผมน้ำตาซึมไปเลย

อาทิเช่น ตอนที่เขาไปยืนหน้าร้าน ตอนเปิดร้านวันแรก เพื่อรอว่าจะมีลูกค้ามาไหม แต่พอเหลียวซ้ายแลขวากลับไม่มีใคร… สีหน้าเขาในฉากนั้นนั่นแหละครับ ดึงน้ำให้ไหลจากตาผมเลย

+ ดารารุ่นใหญ่จาก 2 ประเทศทำหน้าที่ได้สุดยอดครับ ดูพวกเขาจริงๆ ก็คุ้มแล้วนะ แล้วยังมีดารารุ่นหนุ่มสาวอย่าง Dayal และ Charlotte Le Bon (ในบท มากาเร็ต เชฟของร้านมาดาม) 2 คนนี้ก็น่ารักและเล่นได้เป็นธรรมชาติสุดๆ

จุดเด่นของพวกเขา 2 คนนี้ คือ “การแสดงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทางสีหน้า” ครับ คือดูแล้วรู้เลยว่าฉากนี้กำลังดีใจนะ ฉากนี้ใจกำลังอมยิ้มนะ หรือฉากนี้ใจกำลังกรุ่นด้วยความอิจฉานะ คือมันเป็นอะไรที่ได้ฟีลสุดๆ ครับ

ดารารายอื่นที่ผมไม่กล่าวถึงก็น่าจดจำทุกคนครับ แต่ละคนเสริมความลงตัวให้หนังได้อย่างดี

+ ดนตรีของ A.R. Rahman คอมโพเซอร์ชาวอินเดียที่เคยมีผลงานใน 127 Hours และ Slumdog Millionaire ก็ปรุงดนตรีในหนังเรื่องนี้ได้พอเหมาะครับ แม้ทำนองจะหนักอินเดียอยู่เยอะ แต่ก็ได้กลิ่นฝรั่งเศสผสมมาไม่น้อย

+ บรรยากาศของเมืองก็สวยครับ ต้นไม้เขียว แสงแดดรำไร และฉากที่หนังจับภาพมุมกว้างของ 2 ร้านอาหารพร้อมกัน (โดยถนนเป็นเหมือนเส้นแบ่ง) ฉากที่ว่านี่สวยสุดยอด อารมณ์ โทนภาพ และองค์ประกอบมันใช่มากๆ นี่ผมยังคิดจะแคปภาพฉากนี้มาทำเป็นวอลเปเปอร์เลยครับ มันสวยโดนใจแท้ๆ (ยกความดีความชอบให้ Linus Sandgren ผู้กำกับภาพและทีมงานเลยครับ)

+ องค์ประกอบของหนังเจ๋งมากครับ ตัวหนังเองก็เดินเรื่องน่าติดตาม ดูเพลินดี (ยกเว้นถ้าไม่ชอบหนังชีวิตแบบเบาสมองน่ะนะครับ) จนสรุปได้ไม่ยากเลยว่านี่คือหนัง Feel Good ดูสนุก เหมาะสำหรับที่คนชอบหนังเบาๆ, ชอบหนังว่าด้วยการเดินตามความฝัน หรือชอบหนังว่าด้วยอาหารการกิน

ดูจบแล้วเข้าใจเลยว่าทำไม Steven Spielberg และ Oprah Winfrey โดดลงมาอำนวยการสร้าง… ก็หนังเขามีดีนี่ครับ

แอบดีใจครับที่หนังประสบความสำเร็จ ลงทุน $22 ล้าน ทำเงินคืนมาจากทั่วโลกได้ประมาณ $88.8 ล้าน กำไรสวยงามทีเดียว

+ มีอีกอย่างที่ชอบมากๆ (คือผมดูพากย์ไทยครับ) อยากบอกว่าพี่ปิยะพากย์บทพ่อได้น่าปรบมือจริงๆ ครับ คือพากย์ได้หนักแน่นแต่น่ารัก ฉากไหนของขึ้นก็โทนนึง ฉากไหนเจียมตัวก็โทนหนึ่ง เป็นเสียงพากย์ที่จับใจผมอยู่หมัดมากๆ ส่วนท่านอื่นๆ แม้ผมจะไม่ได้เอ่ยนาม แต่ก็อยากบอกว่าพากย์ได้สุดยอดไม่แพ้กันครับ

ผมยังมีอีกรีวิวหนึ่ของหนังเรื่องนี้ เป็นแบบสปอยล์นะครับ หากสนใจตามไปอ่านกันได้ คลิ้กตรงนี้ได้เลยครับ
คะแนนความชอบ = 8/10 ครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน