“ช่างกล้า ทำไปได้ ไม่อายฟ้าดิน” น่าจะจำกัดความหนังฮาสติแตกเรื่องนี้ได้ดีที่สุดครับ

คนที่จะฮาเพลินกับหนังได้มากที่สุดก็คือคนที่ดูPineapple Express แล้วเก็ทสไตล์ฮาๆ ที่ผสมความเพี้ยนและเหล้ายาเข้าด้วยกัน ก็ไม่ใช่ความฮาที่ “ใส” สักเท่าไร จึงบอกได้คร่าวๆ ว่านี่เป็นหนังฮาประเภทที่พ่อแม่ควรเสริมคำแนะนำประกอบการดูอยู่เรื่อยๆ น่ะนะครับ

หนังรวมดาราก๊วนประจำที่เรามักเห็นพวกเขาโผล่เล่นนำด้วยกันบ่อยๆ อันได้แก่ James Franco, Jonah Hill, Seth Rogen, Jay Baruchel, Danny McBride, Craig Robinson และ Michael Cera ซึ่งทั้งหมดก็มาแสดงเป็นตัวเองครับ เรื่องเกิดในคืนที่ Franco แกจัดงานพี้ยานัดเพื่อนดารามารวมตัวกันแบบจัดเต็ม แต่ทีนี้ระหว่างจัดงานก็ดันเกิดหายนะล้างโลกขึ้นมา บ้านเมืองไฟลุก แผ่นดินแยกคนตายเป็นเบือ ทำให้คนที่เหลือรอดต้องพากันหลบในบ้าน Franco และหาทางเอาตัวรอดจากวิกฤตการณ์นี้ให้ได้

คือถ้าเป็นหนังชาวบ้านทั่วไป เราคงจะได้เห็นเหล่าตัวละครมานั่งเครียด ปรับทุกข์ คิดถึงครอบครัว มาผลัดกันดราม่าอะไรประมาณนั้น แต่กับเรื่องนี้นี่ฉีกกฎโยนทิ้งเลยครับ เพราะท่านจะได้เห็นเหล่าตัวละครมานั่งกัดกัน ว่างๆ ก็พี้ยา หรือหาเรื่องนินทาให้แตกแยกแทนที่จะรวมกันเราอยู่ นี่ยังไม่รวมการถ่ายทำหนังสั้นเพื่อฆ่าเวลาหลังวันโลกแตกอีกนะ เรียกว่าเพี้ยนกันเต็มที่ครับ แต่ก็ยอมรับว่าเพี้ยนได้ฮาดี และถือว่าเป็นความเพี้ยนที่ดูเป็นไปได้สำหรับ “โลกในหนัง” (ประมาณว่าดูหนังพวกนี้แสดงมากๆ แล้วรู้สึกว่าพวกเขาต๊องเป็นปกติอยู่แล้วน่ะครับ 5555)

ผมชอบที่เหล่าดาราในรับบทเป็นตัวเองแล้วก็แซวตัวเองไปในตัวครับ อย่าง Franco นี่ก็ออกแนวเพ้อๆ เพี้ยน จะแบดบอยก็ไม่เชิง (จะออกแนว “ต๊องบอย” มากกว่า) ส่วน Rogen ก็ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ไหลไปเรื่อย, Baruchel ก็ดีแบบเงียบๆ ส่วน Hill นี่ออกมาแอ๊บแบ๊ว ใช้หน้าซื่อๆ และตัวกลมๆ เอาตัวรอดไปได้เรื่อยๆ ในขณะที่ McBride นี่เป็นตัวขโมยซีนเลยครับ บ้า ฮา ถ่อยสารพัด เอาแค่ตอนพี่แกกับ Franco เถียงกันเรื่อง “คราบเลอะที่นิตยสาร” นั่นก็ฮากระจายแล้วครับ

ดูแล้วชอบครับ แม้จะมีบางจังหวะที่ดูอืดๆ ช้าๆ ไปบ้าง (แต่ไม่มาก) แต่ดาราทุกคนเอาหนังได้อยู่หมัด ออกมาวาดลวดลายกัดตัวเองและกัดกันเองได้ฮาสุดๆ (โดยเฉพาะ McBride และ Franco) หลายมุขนี่ขำออกมาดังๆ อย่างตอนที่มีดาราสวยคนหนึ่งรอดชีวิตแล้วมาเคาะประตูขอให้หนุ่มๆ ช่วยเหลือ หรือฉากที่จู่ๆ เพลงกังนัมสไตล์ก็ดังขึ้นมา ผมนี่อุทานเลยครับว่า “มันบ้าไปกันได้จริงๆ ก๊วนนี้”

ถือเป็นหนังฮาที่ดูได้แบบไม่ต้องคิดมากเลยครับ สาระไม่ต้องสน แค่ไปดูคนกัดกัน แซวหนังเรื่องโน้นเรื่องนี้ (ชอบเป็นพิเศษตอนหนังแซวเรื่อง Pineapple Express ภาค 2) และหาทางรอดแบบต๊องๆ อะไรเหล่านี้ก็คลายเครียดลงไปได้เยอะครับ อ้อ แต่ต้องทราบก่อนนะครับว่ามุขฮาแบบก๊วนๆ นี้มันจะค่อนข้างหนักและโหด อย่างบางมุขมาพร้อมคนคอขาดเห็นๆ หรือไม่ก็คนโดนเสาไฟฟ้าเสียบ คือถ้ารับอะไรเหล่านี้ไม่ได้ก็อาจรู้สึกแปลกๆ แทนได้ครับ

มุขตลกคำพูดก็เป็นแรงถีบสำคัญให้หนังดูเพลินครับ อย่าง “นี่เราช่วยกันตอกตะปูปิดบ้านทั้งคืน เพื่อที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วเราจะเปิดให้ทันทีที่มีคนเคาะขอเข้าบ้านเนี่ยนะ” หรือ “ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า กระผมโจนาห์ ฮิลล์… จากเรื่อง Moneyball” มุขแสบๆ ทำนองนี้มีตลอดครับ ถ้าชอบก็คงเปรมกันไป

ดูแล้วนึกถึง Tropic Thunder อยู่เหมือนกันครับ สไตล์คล้ายกัน แต่เรื่องนี้จะบ้ากว่า ถ่อยกว่า และโหดกว่าเยอะ

อีกจุดที่ชอบคือหนทางรอดชีวิตที่ตัวละครไปค้นพบในช่วงท้าย อันนี้ก็สร้างสรรค์เข้าใจคิดอยู่นะครับ แฝงความเชื่อนิดๆ แต่ก็ดูเป็นความเชื่อที่เหมาะกับเหตุที่เกิดมากๆ และอีกสิ่งหนึ่งที่ชอบส่งท้ายก่อนหนังจบ คือการที่มีบอยแบนด์เก่าแก่กลุ่มหนึ่งมาร่วมปรากฏตัวพร้อมเพลงสุดฮิตในอดีต ฉากนี้ทั้งฮาทั้งได้อารมณ์รำลึกอดีตเลยครับ

ระหว่างดูหนังเรื่องนี้ผมก็รู้สึกนะครับ ว่าส่วนหนึ่งที่แอบโดนใจหนังก็คงเพราะตลอดทั้งเรื่องเราจะได้เห็นเพื่อนๆ ก๊วนเดียวกันมาทำอะไรบ้าๆ ด้วยกัน แม้จะทะเลาะไม่ลงรอยแต่ก็มันออกแนวฮามากกว่าจะเครียด มันจึงมีกลิ่้นคำว่า “มิตรภาพ” เจือเข้ามา แอบเพิ่มโทนอบอุ่นให้หนังอยู่นิดๆ

และการที่หนังแซวดารา แซวผลงานตัวเอง มันทำให้หนังเรื่องนี้ควบตำแหน่งหนังแอบเช็คอายุไปในตัว คือหลายมุขในเรื่องนี่ถ้าคุณอายุ 30 ขึ้นไปถึงจะเก็ทครับ บางมุขเด็กวัยรุ่นสมัยนี้เกิดไม่ทันก็มี (อย่างบอยแบนด์ตอนท้ายนั่น) มันเลยมีบางมุขบางจุดที่ดูแล้วอมยิ้มเล็กๆ ขึ้นมา

ก็เป็นหนังฮาที่สนุกดูเพลินครับ แต่ต้องถามตัวเองก่อนว่าคุ้นกับมุขฮาโหดๆ หรือมุขฮาห่ามๆ หรือไม่ ถ้าคุณรับได้ ผมเชื่อว่าหนังเรื่องนี้กระตุกขากรรไกรคุณได้ไม่ยาก เอาแค่ดูพี่ McBride เถียงชาวบ้านแบบทั่วสารทิศ (ด้วยตรรกะที่กากมากๆ) ก็ฮาสุดติ่งแล้วครับ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน