รีวิวนี้ มันจะมีการสปอยล์แน่นอน ดังนั้นหากไม่อยากทราบขอให้ข้ามไปอ่านดาวด้านล่างที่บรรทัดสรุปได้เลยนะครับ หรือไม่ก็อ่านคำสรุปเบื้องต้นของหนังตรงนี้ก็ได้ว่า “ถ้าคุณอยากดูหนังการเมืองดีๆ ล่ะก็ เรื่องนี้ดูได้เลยครับ”

หลังจากสตีเฟ่นโดนหมากล้อมหน้าหลัง เรียกว่าไม่รอดแน่นอน ยังไงก็ถูกกิน ไม่จากฝ่ายหนึ่งก็จากอีกฝ่ายหนึ่ง สตีเฟ่นจึงมีทางเลือกเพียง 2 ทาง หนึ่งคือยอมโดนกินและออกจากเกมไปเฉกผู้แพ้คนอื่นๆ

และทางที่ 2 (ซึ่งเป็นทางที่เขาเลือก) ก็คือ ล้มมันทั้งกระดาน แล้วกำหนดเกมใหม่ขึ้นมา เป็นคนตั้งกติกามันซะเลย!!!

เมื่อเรื่องถึงจุดนี้ยอมรับว่าทอมเก่งจริง เขาดูออกว่าสตีเฟ่นเก่งแค่ไหน เพียงแต่ทอมก็พลาด ที่ไม่รู้ว่าสตีเฟ่นจะเก่งได้ถึงขนาดนั้น!

จริงที่การเดินหมากผิดแม้ตาเดียวก็สามารถล้มทั้งกระดานได้ แต่อย่าลืมว่าถ้าใครมันคิดนอกกรอบและเมินกติกาสักหน่อย โดยการเลิกเล่นในกระดาน ไม่เอามือจับหมากมาวางอีกต่อไป แต่ใช้สองมือซัดกระดานให้หงายเก๋งไปเลย… จากที่แพ้ก็พลิกได้เหมือนกัน

ในที่สุดสตีเฟ่นก็ใช้ความลับของไมค์ในการข่มขู่ พร้อมขอ (หรือสั่ง) ให้ไมค์ไล่พอลออกไป แล้วตั้งเขาเป็นหัวหน้าแทน…

สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันสะท้อนอะไรมากมายครับ ในโลกความจริงก็เชื่อเถอะครับว่ามันมีเรื่องแบบนี้แน่นอน เพียงแต่เราไม่รู้ชัดว่าใครคือสตีเฟ่น ใครคือพอล ใครคือทอม… แต่เรารู้นะ ว่าไมค์น่ะเป็นใครบ้าง

อย่างหนึ่งที่หนังสะท้อนให้เห็นชัด คือความน่ากลัวของการเล่นเกมการเมืองเหล่านี้ โดยเฉพาะการหักกันไปเฉือนกันมา ที่ว่าน่ากลัวเพราะเราไม่รู้เลยครับว่าเราจะไปปลุกปีศาจในตัวใครขึ้นมาบ้าง

คนบางคนอาจเดินบนถนนการเมืองด้วยความใสสะอาด (อย่างสตีเฟ่น) แต่เมื่อการเมืองสอนสิ่งผิด บังคับให้เขาต้องเอาตัวรอด ต้องรับมือกับคู่แข่งหรือผู้ไม่หวังดี จากคนที่มีเจตนาดีก็อาจกลายเป็นปีศาจที่อันตรายในที่สุด

อันที่จริงตัวร้ายในหนังหรือนิยายส่วนมากก็มีที่มาประมาณนี้นะครับ จากคนธรรมดาที่ไม่ดีไม่ร้าย แต่พอโดนคนอื่นกระทำมากๆ สุดท้ายเขาก็พลิกผันตัวเองกลายเป็นมารยุทธภพไป

การเมืองกินคน และใช่ครับ มันเปลี่ยนคนได้มากกว่าที่ใครจะคาดคิด

อันที่จริงแล้ว หากการเมืองเป็นการเมืองจริงๆ ที่หมายถึงการทำงานเพื่อบ้านเมือง การเข้าไปบริหารจัดการแบ่งสรรปันส่วนทรัพยากรของชาติให้พอเหมาะพอดี มีเหลือใช้และเหลือเก็บสำหรับทุกคน มันก็คงดีนะครับ เพราะมันน่าจะหล่อหลอมให้คนมีความรับผิดชอบ มีวินัย และมีใจสาธารณะ

… แต่เพราะการเมืองในนิยามปัจจุบันว่าด้วยเรื่องผลประโยชน์เป็นหลัก จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทั้งโจทย์คำถามและคำตอบ จะหลงทิศผิดทางไปกันใหญ่ และแน่นอนว่าคนที่ต้องผ่านสนามการเมืองลักษณะนี้ (ที่สอนให้เอาตัวรอด สู้คน และกันผลประโยชน์อันพึงได้) ก็จะมีสภาพไม่ต่างจากไมค์ จากสตีเฟ่น และจากใครต่อใครในเรื่อง เพราะเขาถูกหล่อหลอมแบบนั้น

จำได้ว่าตอนดูซีรี่ส์ Change ที่ทาคูยะ คิมูระแสดงนำนั้น เขาเป็นนายกขวัญใจเลยนะครับ ซึ่งผมก็คิดตั้งแต่ตอนนั้นว่าที่เขาใสซื่อ ตรงไปตรงมา ไม่มีเล่ห์อะไรนัก ก็เพราะเขาไม่ได้ผ่านสนามที่หล่อหลอมนักการเมืองแบบคนอื่นๆ แต่เขาลัดตัดตรงแล้วไปบริหารประเทศเลย

ส่วนเรื่องนี้ ดูแล้วก็ตระหนักอย่างสลดนิดๆ ครับ ว่าคนในวงการเมืองนั้น ที่เก่งก็มีมาก ที่ฉลาดก็มีเยอะ ถ้าพวกเขาช่วยกันเอาพลังสมองมาทำเพื่อประเทศจริงๆ แบบที่ทำเพื่อตัวเองน่ะ… เราจะไปได้ไกลขนาดไหนกันนะ?

หลังจากสตีเฟ่นโดนหมากล้อมหน้าหลัง เรียกว่าไม่รอดแน่นอน ยังไงก็ถูกกิน ไม่จากฝ่ายหนึ่งก็จากอีกฝ่ายหนึ่ง สตีเฟ่นจึงมีทางเลือกเพียง 2 ทาง หนึ่งคือยอมโดนกินและออกจากเกมไปเฉกผู้แพ้คนอื่นๆ

และทางที่ 2 (ซึ่งเป็นทางที่เขาเลือก) ก็คือ ล้มมันทั้งกระดาน แล้วกำหนดเกมใหม่ขึ้นมา เป็นคนตั้งกติกามันซะเลย!!!

เมื่อเรื่องถึงจุดนี้ยอมรับว่าทอมเก่งจริง เขาดูออกว่าสตีเฟ่นเก่งแค่ไหน เพียงแต่ทอมก็พลาด ที่ไม่รู้ว่าสตีเฟ่นจะเก่งได้ถึงขนาดนั้น!

จริงที่การเดินหมากผิดแม้ตาเดียวก็สามารถล้มทั้งกระดานได้ แต่อย่าลืมว่าถ้าใครมันคิดนอกกรอบและเมินกติกาสักหน่อย โดยการเลิกเล่นในกระดาน ไม่เอามือจับหมากมาวางอีกต่อไป แต่ใช้สองมือซัดกระดานให้หงายเก๋งไปเลย… จากที่แพ้ก็พลิกได้เหมือนกัน

ในที่สุดสตีเฟ่นก็ใช้ความลับของไมค์ในการข่มขู่ พร้อมขอ (หรือสั่ง) ให้ไมค์ไล่พอลออกไป แล้วตั้งเขาเป็นหัวหน้าแทน…

สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันสะท้อนอะไรมากมายครับ ในโลกความจริงก็เชื่อเถอะครับว่ามันมีเรื่องแบบนี้แน่นอน เพียงแต่เราไม่รู้ชัดว่าใครคือสตีเฟ่น ใครคือพอล ใครคือทอม… แต่เรารู้นะ ว่าไมค์น่ะเป็นใครบ้าง

อย่างหนึ่งที่หนังสะท้อนให้เห็นชัด คือความน่ากลัวของการเล่นเกมการเมืองเหล่านี้ โดยเฉพาะการหักกันไปเฉือนกันมา ที่ว่าน่ากลัวเพราะเราไม่รู้เลยครับว่าเราจะไปปลุกปีศาจในตัวใครขึ้นมาบ้าง

คนบางคนอาจเดินบนถนนการเมืองด้วยความใสสะอาด (อย่างสตีเฟ่น) แต่เมื่อการเมืองสอนสิ่งผิด บังคับให้เขาต้องเอาตัวรอด ต้องรับมือกับคู่แข่งหรือผู้ไม่หวังดี จากคนที่มีเจตนาดีก็อาจกลายเป็นปีศาจที่อันตรายในที่สุด

อันที่จริงตัวร้ายในหนังหรือนิยายส่วนมากก็มีที่มาประมาณนี้นะครับ จากคนธรรมดาที่ไม่ดีไม่ร้าย แต่พอโดนคนอื่นกระทำมากๆ สุดท้ายเขาก็พลิกผันตัวเองกลายเป็นมารยุทธภพไป

การเมืองกินคน และใช่ครับ มันเปลี่ยนคนได้มากกว่าที่ใครจะคาดคิด

อันที่จริงแล้ว หากการเมืองเป็นการเมืองจริงๆ ที่หมายถึงการทำงานเพื่อบ้านเมือง การเข้าไปบริหารจัดการแบ่งสรรปันส่วนทรัพยากรของชาติให้พอเหมาะพอดี มีเหลือใช้และเหลือเก็บสำหรับทุกคน มันก็คงดีนะครับ เพราะมันน่าจะหล่อหลอมให้คนมีความรับผิดชอบ มีวินัย และมีใจสาธารณะ

… แต่เพราะการเมืองในนิยามปัจจุบันว่าด้วยเรื่องผลประโยชน์เป็นหลัก จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทั้งโจทย์คำถามและคำตอบ จะหลงทิศผิดทางไปกันใหญ่ และแน่นอนว่าคนที่ต้องผ่านสนามการเมืองลักษณะนี้ (ที่สอนให้เอาตัวรอด สู้คน และกันผลประโยชน์อันพึงได้) ก็จะมีสภาพไม่ต่างจากไมค์ จากสตีเฟ่น และจากใครต่อใครในเรื่อง เพราะเขาถูกหล่อหลอมแบบนั้น

จำได้ว่าตอนดูซีรี่ส์ Change ที่ทาคูยะ คิมูระแสดงนำนั้น เขาเป็นนายกขวัญใจเลยนะครับ ซึ่งผมก็คิดตั้งแต่ตอนนั้นว่าที่เขาใสซื่อ ตรงไปตรงมา ไม่มีเล่ห์อะไรนัก ก็เพราะเขาไม่ได้ผ่านสนามที่หล่อหลอมนักการเมืองแบบคนอื่นๆ แต่เขาลัดตัดตรงแล้วไปบริหารประเทศเลย

ส่วนเรื่องนี้ ดูแล้วก็ตระหนักอย่างสลดนิดๆ ครับ ว่าคนในวงการเมืองนั้น ที่เก่งก็มีมาก ที่ฉลาดก็มีเยอะ ถ้าพวกเขาช่วยกันเอาพลังสมองมาทำเพื่อประเทศจริงๆ แบบที่ทำเพื่อตัวเองน่ะ… เราจะไปได้ไกลขนาดไหนกันนะ?
คะแนนความชอบ 8/10

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน