Eden Lake ถือเป็นหนังสยองที่ผมดูแล้วรู้สึกกลัวครับ น่ากลัวไม่ใช่น้อยทีเดียว

ที่บอกว่าน่ากลัวนี่ไม่ได้หมายถึงฉากการฆ่าที่สยดสยองแบบหนังศุกร์ 13 นะครับ มันอาจไม่แหวะขนาดนั้น แต่มันสร้างความสยองด้วยเรื่องราว บรรยากาศต่างๆ ที่ออกแนวสมจริงและชวนให้กลัวไปถึงขั้วหัวใจ

หนังเล่าถึง สตีฟ (Michael Fassbender) และ เจนนี่ (Kelly Reilly) คู่รักที่ตัดสินใจไปตากอากาศกันในป่าเขาลำเนาไพรแบบสองต่อสอง แต่แล้วไม่นานบรรยากาศโรแมนติกที่ทั้งสองต้องการก็จบลง เพราะมีกลุ่มเด็กแถวนั้นมาวิ่งเล่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว จากการกวนเล็กๆ ที่แค่น่ารำคาญก็เริ่มทวีความรุนแรง จนสตีฟเองก็ทนไม่ไหวและหาทางโต้คืนบ้าง แล้วต่างฝ่ายต่างก็โต้กลับด้วยวิธีที่แรงขึ้นๆ จนถึงขั้นทำร้ายหมายจะเอาชีวิตกัน

ดูจบแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยครับ เพราะมันสยองแบบ “เป็นไปได้” มันเกิดกับใครก็ได้ครับที่จะไปเที่ยวแล้วเจอคนมาก่อกวนแบบนี้ แล้วปฏิเสธไม่ได้ครับว่าคนสมัยนี้มีปริมาณ “ขันติ” หรือความอดทนต่อกันน้อยลง ทำให้มีเรื่องกันได้ง่ายขึ้น จากเรื่องผิดใจกันเล็กๆ ก็สามารถลุกลามกลายเป็นเรื่องใหญ่โตได้อย่างง่ายดายหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ระงับจิตใจให้ทัน ยิ่งถ้าแรงด้วยกันทั้งสองฝ่ายล่ะไม่ต้องพูดถึงล่ะครับ

อย่างเหตุการณ์ในเรื่องก็เริ่มจากเรื่องเล็กๆ เท่านั้น แค่เด็กๆ มากวนความโรแมนติก มาเล่นกันเสียงดัง ทำท่ากร่างแสดงความเป็นเจ้าถิ่น แต่เมื่อสตีฟและพวกเด็กๆ เริ่มโต้ตอบกันไปมา ในที่สุดมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ อดคิดไม่ได้ครับว่าถ้าสตีฟกับเจนนี่ตัดสินใจเปลี่ยนที่เที่ยวซะ เพื่อหนีจากพวกเด็กนี้ หรือถ้าพวกเด็กๆ เลือกที่จะไปเล่นที่อื่น ไม่มาเอาแต่ก่อกวนพวกผู้ใหญ่แบบนี้ หรือเล่นกันให้เบาลง เรื่องราวมันจะลุกลามไปได้ขนาดนั้นไหม

ศักดิ์ศรี การแพ้ชนะ ความโกรธ ถ้ามองดีๆ จะพบว่ามันเป็นชนวนให้คนหาเรื่องทำร้ายกันมานักต่อนักแล้วนะครับ นี่ก็เป็นหนังอีกเรื่องที่ย้ำเตือนสอนเราว่า “การไปยึดติดคิดมาก การหมายจะเอาชนะ และการทำร้ายกันเพื่อความสะใจ” มันคือต้นเหตุแห่งหายนะ ยิ่งไปคิดเรื่องพวกนี้มาก็รังแต่จะทำให้เกิดความเสียหายแก่ทุกๆ ฝ่าย

ทั้ง Fassbender และ Reilly แสดงได้ดีครับ โดยเฉพาะรายหลังนี่ถึงขึ้นดีมาก ตามด้วยนักแสดงเด็กๆ ที่เพิ่มความน่ากลัวให้กับหนังได้แบบเต็มที่

เป็นหนังอีกเรื่องที่สะกิดใจให้เราลองพิจารณาถึงเรื่องใหญ่ๆ 3 เรื่องที่สามารถช่วยระวังป้องกันไม่ให้ชีวิตเราต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายได้

เรื่องแรก อย่าเอาแต่อารมณ์ อย่าปล่อยให้อารมณ์มาเป็นนายสั่งเราให้เอาคืนหรือทำร้ายคนอื่นเพื่อปกป้องอัตตาตนเอง เพราะมันจะก่อให้เกิดแต่การทำร้ายทำลายกัน ตามด้วยการพยายามฝึกใช้สติเพื่อระงับเหตุ คิดถึงเหตุผลให้ดีๆ ครับว่าการใช้อารมณ์ทำอะไรลงไปนั้น มันอาจสะใจในตอนแรก แต่มันไม่เคยนำมาซึ่งเรื่องดีๆ เลย มิหนำซ้ำเราอาจจะก่อปัญหาให้มันใหญ่ขึ้นกว่าเก่าอีกก็ได้ แบบที่สตีฟเจอนั่นแหละครับ ใช้อารมณ์มา เด็กๆซึ่งไม่เก่งเรื่องคุมอารมณ์อยู่แล้วก็โต้กลับ ไปๆ มาๆ ก็หายนะกันทั้งหมดเลย

เรื่องที่สอง อย่าติดกับการเอาชนะ เพราะในที่สุดแล้ว อาจจะไม่มีใครชนะเลยก็ได้ ควรหันมาฝึกใจยกได้วางได้ดีกว่าครับ มีใครมาหาเรื่องก็เดินออกมา อย่าไปสนใจหรือคิดไปเองว่าเรายอมแพ้ เพราะจริงๆ แล้วเราเพิ่งได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่มาต่างหาก… ชนะใจตนเองไงครับ ถือเป็นสุดยอดแห่งชัยชนะแล้วล่ะ

เรื่องที่สาม อันนี้สำคัญไม่แพ้กัน นั่นคือการสอนลูกหลานของเราให้ดีครับ อย่างเด็กๆ ในเรื่องนี่ส่วนหนึ่งที่ออกมาทะโมนขั้นมารก็เพราะการปล่อยปละหรือตามใจอย่างผิดๆ ของพ่อแม่นั่นเอง อันนี้พ่อแม่ก็ต้องคิดเสมอครับว่า ลูกจะดีหรือไม่มันต้องเริ่มที่เราครับ เราคือเป็นต้นแบบ เรานี่เองที่จะสอนให้เขารู้จักระงับอารมณ์ สอนให้มีสติในการตัดสินใจทำหรือไม่ทำอะไร นี่แหละจะเป็นสุดยอดวัคซีนป้องกันตนเอง และยังเป็นการป้องกันไม่ให้ลูกเราไปเผลอไผลทำอะไรคนอื่นด้วย

ในเรื่องนั้นเราอาจมองว่าเหล่าเด็กๆ นั่นเป็นตัวร้าย แต่ถ้าพิจารณาดีๆ ก็จะเห็นครับว่าการที่เรื่องมันลุกลามไปขนาดนั้น ทั้งพระเอกนางเอกก็มีส่วนปรุงดีกรีให้มันรุนแรงด้วย เป็นการสะท้อนภาพง่ายๆ เลยครับว่าจริงๆ เด็กรุ่นนี้ก็ได้รับการหล่อหลอมมาจากผู้ใหญ่ที่ใช้อารมณ์เป็นหลักนั่นแหละ เพียงแต่ความร้ายกาจอาจเพิ่มขึ้นเพราะผู้ใหญ่ยังพอจะระงับตนเองได้บ้าง ในขณะที่เด็กๆ นั้นยังไม่สามารถคุมตนเองได้เก่งขนาดนั้น มันเลยออกมาแรงและดิบได้ถึงเพียงนี้

ถึงเวลาที่เราต้องทวง “สังคมแห่งการพูดกันดีๆ และรับฟังกัน เห็นใจกัน” กลับมาแล้วล่ะครับ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าสังคมของลูกหลานเราจะออกมาในสภาพไหน

หนังสยองเรื่องนี้สะท้อนความจริงได้อย่างน่ากลัวครับ ตอนจบก็ยิ่งเสริมดีกรีความสยองลงไปอย่างได้ผลด้วย
คะแนนความชอบ = 7.5/10 ครับ

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน

---