ถัดจากนี้ไปก็คงมีสปอยล์ล่ะนะครับ ไม่อยากทราบไม่ควรอ่านครับผม เอาเป็นว่าไปดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน (ในเบื้องต้นก็อย่างที่บอกครับ หากใจอยากดูก็ดูได้เลยครับ)

ตัวหนังจริงๆ ถือว่าเวิร์กครับ เวิร์กกว่าหนัง Trek ภาคสมัยก่อนบางภาคซะอีก แต่สำหรับผมนั้นยอมรับเลยว่าติดใจลีลาของ J.J. มากกว่า อย่างแรกเลยคือเรื่องแอ็กชันน่ะครับ

ภาคนี้แอ็กชันมีเรื่อยๆ ก็จริง แต่รู้สึกว่ามันยังไม่สุด ทั้งๆ ที่บางฉากนี่มโหระทึกมาก ไหนจะยานเอ็นเตอร์ไพรส์พังอีก ซึ่งผลที่ได้จริงๆ ก็โอเคครับ แต่เหตุที่ผมชอบ 2 ภาคที่แล้วมากกว่าคือ ฉากแอ็กชันใน 2 ภาคก่อนมันจะมี “อารมณ์โกลาหลกระตุ้นอะดรีนาลีนแบบเข้มข้น” ผสมอยู่

ฉากแอ็กชัน 2 ภาคก่อนมันลุ้นน่ะครับ กล้องเคลื่อนไหวตลอด ตัดต่อเหวี่ยงจนหวาดเสียว นำเสนอแบบบีบเค้นอารมณ์มากๆ คือดูแล้วแทบจะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนและความกลัวความสับสนของลูกยานได้เลย มันโกลาหลได้โล่ห์ได้ใจจนหายใจหายคอไม่ทันจริงๆ

แต่กับภาคนี้ จริงๆ ในแต่ละฉากแอ็กชันนั้น หากว่ากันที่ “เนื้อหา” มันก็ไม่ต่างจากภาคก่อนๆ หรอกครับ อันที่จริงมันคอขาดบาดตายกว่า และสิ้นหวังกว่าด้วย แต่อารมณ์สับสนโกลาหลมันยังไม่มาก หลายฉากที่น่าจะพีคมันเลยไม่พีค (อย่างฉากเปิดเพลงถล่มพวกวายร้าย จริงๆ ฉากนั้นถือว่ามันส์น่ะครับ แต่มันไม่พีคจัดๆ เต็มๆ สักเท่าไร)

จุดนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะทีมงานคนละชุดกันครับ คนละชุดกันโดยสิ้นเชิง นอกจากผู้กำกับแล้ว ตากล้องก็คนละคน ทีมตัดต่อก็คนละทีมกัน โดย 2 ภาคแรกตากล้องคือ Daniel Mindel ส่วนมือตัดต่อคือ Maryann Brandon และ Mary Jo Markey ซึ่งชุดนี้เป็นทีมคู่บุญของ J.J. เขาครับ เลยตามไปทำ Star Wars VII ด้วย

ในขณะที่ภาคนี้ตากล้องคือ Stephen F. Windon ที่ร่วมงานกับ Lin ใน Fast 3 – 6 แต่ก็คล้ายกับ Lin คือเขาไม่เคยกำกับภาพหนังไซไฟเน้นจินตนาการแบบนี้มาก่อน (ส่วนใช้มือตัดต่อในเรื่องก็มีถึง 4 คนด้วยกันครับ) ดังนั้นก็ไม่แปลกครับหากลีลาจะไม่เน้นเล่นท่ายาก แต่จะเล่นลีลามาตรฐาน ไม่หวือหวา แต่ออกมาชัวร์

จุดนี้ไม่อยากโทษทีมใหม่ เพราะถือว่าทำออกมาได้มาตรฐาน แต่อยากโทษทีมเก่าที่ดันปล่อยของออกมาดีเกิน จนผมติดใจซะมากมาย (หรือไม่ก็อาจต้องโทษตัวเองที่ดันตั้งมาตรฐานไว้สูงเกิน 555)

อีกจุดหนึ่งคือ ใน 2 ภาคก่อน ณ ขณะที่ตัวละครกำลังบู๊, สู้, หนี, บังคับยานตีกับศัตรูนั้น ลีลาการนำเสนอมันจะถ่ายทอดในอารมณ์ว่า “พวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นทีมเดียวกัน” คือมันดูเป็นทีมน่ะครับ ดูรู้ใจ สื่อใจถึงกัน พร้อมเสียสละยอมตายให้กัน จนถึงขั้นทำให้คนดูรู้สึกว่า “ถ้า 7 คนมันรวมพลังกันแบบจริงๆ จังๆ ล่ะก็ ต่อให้หลุมดำอยู่ตรงหน้า ก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก”

ในขณะที่ภาคนี้พลังทีมมันลดลงครับ การเฉลี่ยบทในตอนต้นก็ดูจะเวิร์ก แต่ตอนท้ายๆ บางตัวละครก็แทบจะหายไปเลย (อย่างซูลูกับเชคอฟ เป็นต้น) ไม่เหมือน 2 ภาคก่อนที่อย่างน้อยเราก็จะได้เห็นพวกเขาวิ่งพล่านไปโน่นไปนี่ ทำทุกอย่างเพื่อช่วยคนบนยานหรือไม่ก็ชะลอเหตุหายนะที่กำลังจะเกิด

มาคิดๆ ดูแล้ว 2 ภาคก่อนที่ดูแล้วพีคมันเนื่องจากหลายองค์ประกอบมารวมกัน ทั้งการแจกแจงตัวละคร, ลีลาหวือหวาบิ้วอารมณ์โกลาหล, ดนตรีเร้าๆ, การเล่นมุกส่งมุกในจังหวะที่พอเหมาะ, การเดินเรื่องที่ไวจนหายใจแทบไม่ทัน (เพื่อนผมบางคนนิยามว่า “ยังกับมันเสพยาบ้ากันทั้งยาน” 555)

ในขณะที่ภาคนี้ความเร้า ความเป็นทีม ดูจะยังไม่แน่นเท่าคราวก่อน แต่อย่างน้อยถ้าพูดถึงความเป็น Trek แล้ว หนังก็ยังคงเป็น Trek อยู่นั่นแหะครับ

สำหรับตัวร้ายนั้นก็ยังไม่สุดครับ จริงๆ ครัลล์มีปูมหลังน่าสนใจหลายอย่าง ไม่ว่าจะแรงจูงใจหรือการหักมุมที่หนังเผยในตอนท้าย แต่หนังยังดันตัวละครนี้ไม่สุด เหมือนจะดันแต่เฉพาะตรงความร้าย ความโหด แต่ไม่ดันคาแรคเตอร์ให้น่าจดจำ ไม่เปิดโอกาสให้ตัวละครนี้ได้แสดงมิติอื่นใด เลยทำให้ความขลังของครัลล์ยังไม่เยอะ
ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ ^_^
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน